Once I said I want to be a blogger...

Φαίνεται μ'άρεσε...Η ιδέα ,το concept, η τρίβη σε ένα blog! Μ' άρεσε η αποκάλυψη, η μοναδικότητα,η έκθεση! Θέλω να μιλάω με τις ώρες. Αλλά να μην απευθύνομαι σε κανέναν. Να μικρύνω τη μοναξία μου, χωρίς να εκδίδω τον ευατό μου! Να παρουσιάζω την αδυναμία έκφρασης συναισθήματος με λέξεις τόσο κατανοήτες! Δεν θα πιέζομαι από κανέναν! Ούτε από εμένα!

Θα υπάρχει μια ροή, μια πορεία που θα με καθοδηγεί όσο το δυνατον λιγότερο φασιστικά. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία θα ορίζεται κάθε φορά η υπαρξη ή όχι της ουτοπικής τοποθεσίας που αναζητώ σαν παιδί κι εγώ...

Βιώνεται ρηματικά καθώς:

Αντιλαμβάνομαι. Προσδιορίζω. Επιλέγω. Αισθάνομαι. Επαναπροσδριορίζω.Αποεπιλέγω.Αναπολώ.

Η σύγχηση είναι προφανής. Η αλληλεξάρτηση αναγκαία.Το συναίσθημα δυνατό. Η ανάγκη μεγάλη!

Then I decided to try!