Ανέπαφο...

Ένας θεός ξέρει γιατί 

τα άστρα μου χαμογέλασαν, 

τα σύννεφα θυμώσαν,

κι ύστερα ο ήλιος κρύφτηκε

πορτοκαλί σε χρώμα.

Σου είπα μα δεν σε κοίταζα

το βλέμμα είχα τραβήξει,

δεν ήθελα, δεν μπόρεσα,

δεν άντεξα την κρίση.

Ήσουνα μακρινή σκία

ζαλάδα σε μεθύσι

απόμερο και θαυμαστό,

ασύμφορο παιχνίδι.

Ένας θεός ξέρει γιατί

προσπάθησα να νιώσω,

να νιώσω οτι με ακουμπάς,

Κοντά σου να ξαπλώσω..

Ένας θεός ξέρει γιατί

πίστεψα πως θέλεις

πίστεψα πως με ακούς

πίστεψα πως με ξέρεις.

Ένας θεός ξέρει γιατί

η νύχτα είναι μεγάλη

κι εμένα αν και μικρό θεό

η νύχτα αυτή με βάλλει.

Ένας θεός ξέρει γιατί, εγώ δεν ξέρω.

Φόβάσαι...

Ξέρω πολύ καλά τι σου συμβαίνει...Φοβάσαι! 

Πάντα φοβόζουν...

Μήπως κοιμηθείς ενά βράδυ χωρίς να ονειρευτείς 

ή μήπως ονειρευτείς αλλά ξυπνήσεις απότομα ύστερα από πολλών μέτρων πτώση. 

Μήπως ανοίξεις την καρδιά σου περισσότερο από όσο πρέπει 

ή μήπως σε πλησιάσουν ασφυκτηκά κοντά.

Μήπως περάσεις μια ολόκληρη μέρα απαθής και αδιάφορος, όχι ονειροπόλος, όχι ερωτευμένος.

Μήπως αφού ανέβεις στην ψηλότερη κορφή ενός βουνού, στη στιγμή χάσεις το φως σου.

Μήπως ενώ διασχίζεις τον πιο άδειο δρόμο, κάποιος σου ξεριζώσει την καρδιά.

Mήπως ακούσεις κάτι που δεν έπρέπε ή μήπως δεις κάτι που δεν ήθελες.

Μήπως αντικρύσεις το θάνατο περισσότερες φορές από όσες αντέχεις.

Μήπως ιδρώσεις τόσο ώστε να γίνεις ένα με τους ωκεανούς.

Μήπως νιώσεις δυνατός, ενώ δεν είσαι.

Μήπως κάνεις λάθος.

Μήπως φωνάξεις. 

Μήπως κλάψεις. 

Έστω δακρύσεις, και κανείς δεν είναι εκεί να σε αγκαλιάσει.

Μήπως αντέξεις, χωρίς να είναι ανάγκη.

Μήπως χαμογελάσεις ψεύτικα.

Μήπως αγαπήσεις αληθινά.

Φοβάσαι. Το ξέρω. Πάντα φοβόσουν, και πάντα θα φοβάσαι!

Έλα μαζί μου...

Έλα μαζί μου! Έλα! Κάθισε! Εδώ απέναντί μου, ναι εδώ. Καλώς ήρθες. Πως αισθάνεσαι; Πως είσαι; Όχι, μην απαντάς. Δεν είναι απαραίτητο. Εξάλλου γι' αυτό ακριβώς ήρθαμε εδώ! Λοιπόν, ξεκινάμε. Τι βλέπεις γύρω σου; Άφησε...θα είμαι εγώ τα μάτια σου για τώρα. Ένα κενό, ένα τετράγωνο, ένα άσπρο δωμάτιο, χωρίς πόρτα! Μία καρέκλα και ένα τραπέζι! Εγώ; Εγώ δεν ξέρω αν στα αλήθεια είμαι εκεί... να και κάτι που μπορείς να δεις μόνη σου. Μπορείς να το αποφασίσεις τώρα αυτό και μπορείς να αλλάξεις την απόφαση σου όποτε θελήσεις, όπως και να 'χει εγώ θα σου μιλώ σαν να σε βλέπω...

Έτσι λοιπόν, κοίτα με! Κοίταξε με! Ετοιμάσου να ζήσουμε κάτι έντονο! Θα σου κρατώ το χέρι, αλλά θα το σφίγγω. Με όλη μου την δύναμη, μα εσύ δεν θα πονάς...δεν θα πονάς στο χέρι. Κάθε φορά που θα στο σφίγγω εσύ θα πονάς κάπου αλλού. Μάλλον στην καρδιά αφού δεν πρόκειται για άγχος για να το νιώσεις στο στομάχι. Ή μήπως όχι; Ίσως, δεν έχεις άγχος για το τι θα γίνει στην συνέχεια, δηλαδή ελπίζω να ξέρεις ήδη! Θα καλωσορίζεις λοιπόν τον πόνο. Θα σε ανακουφίζει. Άσε τον πόνο να σου αδειάζει το μυαλό.

Άνθρωπος. Κενό. Απάθεια. Αγάπη. Κενό. Συναίσθημα. Πληγή. Άφησε με, σε παρακαλώ. Γιατί; Μα... σε παρακαλώ. Έφυγες. Κενό. Δεν φταις. Κρυώνεις; Σε ακούω. Κενό. Νιώθω...νιώθω...νιώθω... Δεν θέλω. Θέλω. Κενό. Το απόλυτο κενό. Τίποτα. Κι όμως, τίποτα δεν είναι τίποτα. Ακόμα και τώρα...Με ενοχλεί. Και ξέρεις προσπαθώ. Δεν μ' αρέσει. Δεν πρέπει να είμαι έτσι. Δεν θέλω. Δεν σε κατηγορώ. Όπως πριν. Θέλω...όπως πριν. Όλα όπως πριν. Είμαι ένας κόσμος άλλος, που δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν νιώθει και Δεν είμαι εγώ! Νιώθω ότι δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι έτσι εγώ. Μα, είμαι και έτσι... Είμαι κι εγώ έτσι τελικά. Με αγγίζει, αυτό με αγγίζει... Κι εσύ. Εσύ!

Εγώ! Δεν είμαι εγώ. Δηλαδή ούτε εγώ είμαι εγώ. Ούτε εσύ είσαι εσύ. Κι εγώ κι εσύ δεν είμαστε αυτό. Ε, και λοιπόν; Πονάς; Πες μου ότι πονάς. Πες μου ότι αυτό που νιώθεις...Πες μου ότι θες! Μίλα μου για την αγάπη, μίλα μου για τον άνθρωπο, μίλα μου για την ιστορία σου και όλα αυτά που μας οδήγησαν εδώ. Μίλα, να ακούσουμε και οι δύο. Πως φτάσαμε εδώ; Τι μας οδήγησε; Γιατί πονάς και γιατί συν-πονώ;;; Πες μου τι σε μαγεύει και τι σε ξενερώνει; Αχ, ξενέρωσες; Όχι ακόμα...

Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Νιώθω. Δεν ξέρω. Τίποτα. Κενό. Δάκρυσες; Ποτέ; Προσπάθησε.

Με βλέπεις; Κοίταξε με. Για τελευταία φορά. Πες μου. Τι θέλεις; Τι θέλεις, ακούω; Θέλω...θέλω...το πριν...το παλιά...θέλω το χθες...το προχθές...το παρελθόν...εμάς. Δεν θέλω τώρα. Δεν μ' αρέσει. Και εγωισμός; Δεν ξέρω. Ίσως, κάνω λάθος. Εγώ! Μάλλον εγώ κάνω λάθος. Μάλλον...ίσως...πονάω κι εγώ...ίσως δεν έπρεπε...μάλλον δεν τα κατάφερα. Και Θεέ μου τι λέω; Που είσαι; Είσαι εδώ; Δεν σε αισθάνομαι πια...Έφυγες.

Daphne and the Brain!

I feel inspired...I am inspired...

I run...I run away from basics...

And I am...I am afraid...but...

I do...I do believe in fairies...

I do I do!

Then again, I feel lonely...I am lonely

I try...I try to be someone...

I am...I am so happy that...

I learn and that I live...

I do I do!

I feel obsessed cause I am obsessed with things!

I leave non-sense screams into silence whenever I want to!

I am what I am and I do what I do...

Cause I just can't help it!