...Για να γράψω πόσο μικρός είναι ο κόσμος.
Πόσο ασφυκτικά μικρός είναι, σχεδόν τοσοδούλικος!
Παίρνω αφορμή από όλα και από όλους.
Σκέφτομαι αδιάκοπα πως δεν "χωράμε" όλοι εδώ, όχι γιατί δεν χωράμε αλλά γιατί ενίοτε δεν μας χωράει ο τόπος. Δεν μας χωράει κατά πολλές έννοιες. Δεν μας χωράει ως πλούσιους και ως φτωχούς, δεν μας χωράει ως μικρούς και μεγάλους, δεν μας χωράει ως ελεύθερους και πολιορκημένους, δεν μας χωράει ως εγώ και εσύ! Γιατί εγώ και εσύ, αδυνατούμε και οι δυο. Γιατί εσύ και εγώ, είμαστε σχεδόν ανίκανοι να αντεπεξέλθουμε σε ιδέες, σε αξίες, σε ηθικότητες, σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας ενώσει. Γιατί εγώ και εσύ είμαστε ασταθείς, είμαστε αδαείς, είμαστε...εγώ και εσύ. Κι αν και έχουμε ξαναπεί πως εγώ δεν είμαι εγώ και εσύ δεν είσαι εσύ, το εγώ και εσύ ή το δεν είμαι εγώ και δεν είσαι εσύ δεν κάνουν εμείς. Γιατί εγώ και εσύ δεν είμαστε μέρος μιας μαθηματικής εξίσωσης. Κι αν μερικές φορές, ένα ή περισσότερα εγώ και ένα ή περισσότερα εσύ κάνουν ένα εμείς, είναι τυχαίο και ίσως με ημερομηνία λήξης. Αν, αν πότε γίνουμε ένα ολόκληρο ΕΜΕΙΣ, εγώ και εσύ θα αυτοκτονήσουμε αναγκαστικά, αγάπη μου...
Αυτά περιτριγυρίζουν το μυαλό μου, όταν δεν σε κοιτάω.
Α και κάτι άλλο, είμαι απολιτίκ, γιατί όλα τα ζητήματα είναι τουλάχιστον υπαρξιακά και μόνο με φιλοσοφική αναζήτηση μπορούν να ωριμάσουν και γιάτι στην πορεία χάνεται ή χάθηκε η ουσία. Ανακούφιση τώρα...
Υ.Γ: Όχι, δεν θέλω να το συζητήσω :Ρ
