Ήταν η στιγμή που αναρωτήθηκα που ακριβώς κρύβεται η ομορφιά εκείνη που γεμίζει τα πάντα... Ήτανε η στιγμή εκείνη που έχασα τον ειρμό μου και ποτέ δεν αποφάσισα. Δεν έχει σημασία εξάλλου. Δεν έχει σημασία, γιατί είναι παντού. Είναι εκεί που κρύβεται και κρύβεται παντού. Γιατί άραγε εμπνέει ο πόνος; Γιατί εμπνέει η ασχήμια και γιατί όχι η ομορφιά;
Γιατί μάλλον όταν εμπνέει ο πόνος και η ασχήμια ψάχνει κανείς την ομορφιά και την χαρά κάπου μέσα εκεί κρυμμένη. Γιατί η ομορφιά της κοινής θέας δεν έχει κάτι να ψάξεις μέσα της, σου δίνεται απλόχερα. Και έτσι δεν έχει πλάκα... αν υπάρχει αυτό που λέμε "είναι στη φύση μας"- που δεν υπάρχει, και αν υπάρχει το νορμάλ που δεν υπάρχει τότε η αναζήτηση, η χαρά της ανακάλυψης, η συνεχής εξέλιξη είναι αυτό που κινεί τον κόσμο γύρω μας και αποτελεί το πιο "φυσικό" ή "νορμάλ" στοιχείο του. Και κατ' επέκταση δεν μπορεί να σου δίνεται απλόχερα ή μάλλον δεν σε ενθουσιάζει και τόσο και δεν έχει και πλάκα...
Και άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι... αυτό που ψάχνω είναι παντού και θα 'ναι εκεί για πάντα αρκεί να θέλω και να προσπαθώ να το κοιτώ και να το βλέπω...
Τι λες;
