Αγαπώ τους φίλους μου.Με αγαπάνε κι αυτοί! Κόμπος..Κενό..Θέλω να βάλω τα κλάματα! Και φυσικά υπάρχει λόγος..Τους αγαπώ! Άλλα όταν με πληγώνει κάποιος, κανείς δεν μπορεί να με κάνει καλά! Σαν να μην είναι κανένας αρκετός. Δεν το πιστεύω αυτό! Είναι και παραείναι, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει…Βιώνω περίεργα την απόρριψη φαίνεται! Απορρίφτηκα!!! Μα και βέβαια απορρίφτηκα! Και ας μην αρνηθεί κανείς τίποτα!Το βιώνω για μια ακόμη φορά…Το συναίσθημα, οι συνθήκες, δεν έχει αλλάξει τίποτα! Κάνει κρύο τώρα… Αισθάνομαι μονίμως μια αδικία. Άλλα απ’ την άλλη μάλλον εγώ το έκανα το λάθος… Πάει καιρός… Και τα λάθη πληρώνονται! Δεν το παραδέχεται… κανείς δεν το παραδέχεται! Αχ, αυτή η ανοησία που μ’ αφήνει παράλογα συναισθηματική στη μέση του πουθενά και επανειλημμένα… Που μου δίνει την κατεύθυνση και ξεχνάει τα βήματα… Με κοιτάει να σκοντάφτω και να πέφτω στην κάθε ανωμαλία της διαδρομής μου και γνέφει συγκαταβατικά. Έτσι είπαμε?? Γιατί να μην συνεργαστούμε… Χρειάζομαι και εγώ βοήθεια… Έχει δακρύσει εδώ και ώρα… και νωρίτερα… και το πρωί… και χτες… Θα το ξεχάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα… Ελπίζει… πάντα ελπίζει! Πονάει το στομάχι μου… Δεν ξέρω τι έχει καταλάβει αλλά σίγουρα πονάει. Θα ήθελα πολύ να πάω… να περάσω τέλεια να μην σκέφτεται κανείς τίποτα! Και μετά θα αποχωρούσα με ψηλά το κεφάλι γιατί θα είχα ζήσει κάτι… Μάλλον δεν θα πάω… και δεν θα πάω ποτέ! Και έτσι θα αποχωρήσω… αναγκαστικά, αλλά θα κοιτάω χαμηλά, αν όχι κάτω!
Soundtrack:
The XX- Crystalized
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου