And a Happy New Year ...

Παράδοξο τέλος...

Παράδοξο τέλος του επιφύλασε αρχικά εκείνη η μέρα και στη συνέχεια εκείνη η νύχτα.
Ανταποκρίθηκε στο έπακρον των δυνατοτήτων του, έτσι πίστευε, κι όμως δεν έμοιαζε νικητής.
Δεν έμοιαζε και ηττημένος βέβαια, αλλά το "δεν" του νικητή τον ενοχλούσε περισσότερο.
Συνήθιζε να μην ενδιαφέρεται για τέτοιες μικρότητες, και να που δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο.
Ένιωθε προδομένος. Ένιωθε μικρός. Ένιωθε ανίκανος. Δεν ήταν, σίγουρα δεν ήταν. Ναι, αλλά ένιωθε.
Σταμάτησε και κοίταξε τα περιστέρια. Κυνηγιόντουσαν με μια μισή τυρόπιτα σε όλο το πάρκο.
Ήτανε πολλά. Χαμός. Πάλη.Ο ουρανός έσταξε πάνω του. Ο ουρανός μετά από λίγο έβρεχε προκές και καρφιά στο γυμνό του σβέρκο.
Δεν κουνήθηκε. Δεν έκανε ούτε ένα βήμα. Τα περιστέρια είχαν εξαφανιστεί. Στη θέση τους υπήρχε μόνο νερό και λάσπη.
Βράχηκε. Κουράστηκε να στέκεται. Θα ήταν καλύτερα ίσως να ξαπλώσει. Βράχηκε ακόμα περισσότερο, αλλά δεν στέκοταν πια. Ηρέμησε.
Νερό, λάσπη. Λάσπη, νερο. 

 

-Καληνύχτα ομορφιά μου! Συγγνώμη που δεν μπορώ να σου κρατήσω παρέα λίγο ακόμα.Δεν με κρατάνε τα πόδια μου. Συγγνώμη. Καληνύχτα!

My London post...

This post is going to be about you being there.
This post is going to be about me being here.
This post is going to be about the distance in between.
It is going to be huge, it is going to be ours.

This post is going to be about me going there.
This post is going to be about you staying there.
This post is going to be about me covering the distance.
It is going to be me and it is going to be yours.

This post is going to confuse you.
This post is going to reassure you.
This post is going to question me.
It is going to be hidden, it is going to be self-destroyed.

This post is going to be my London post
and this post has nothing to do with anything but me!
:)

Ένα πράμα ετεροχρονισμένο...

Πριν φύγω 

θέλω να πω οτι σε πίστεψα,

Πριν φύγω 

θέλω να πω πως με τρομάζω.

Πριν φύγω 

να σου πω πως με απομάκρυνες,

Πριν φύγω 

να σου πω πως σε φοβάμαι!

Πριν φύγω 

θα κοιτάζω πάντα πίσω μου.

Πριν φύγω 

θα τα βλέπω όλα μπροστά μου...

Συμβουλές…

1. Μην δείχνεις καλό παιδί!

2. Να αποφεύγεις τη δημιουργία φιλίας.

3. Κάνε παιχνίδι!

4. Φόρα το πονηρό χαμόγελο σου.

5. Άσε το μάτι σου ελεύθερο να παίξει…

6. Δείξε διαθέσιμη!

7. Μίλα ακόμα κι όταν δεν έχεις κάτι να πεις!

8. Πούλα τρέλα.

9. Μην σκέφτεσαι!

10. Πάρε παράδειγμα εμένα!!!



*Βρε δε με παρατάτε λέω εγώ :)

Ανέπαφο...

Ένας θεός ξέρει γιατί 

τα άστρα μου χαμογέλασαν, 

τα σύννεφα θυμώσαν,

κι ύστερα ο ήλιος κρύφτηκε

πορτοκαλί σε χρώμα.

Σου είπα μα δεν σε κοίταζα

το βλέμμα είχα τραβήξει,

δεν ήθελα, δεν μπόρεσα,

δεν άντεξα την κρίση.

Ήσουνα μακρινή σκία

ζαλάδα σε μεθύσι

απόμερο και θαυμαστό,

ασύμφορο παιχνίδι.

Ένας θεός ξέρει γιατί

προσπάθησα να νιώσω,

να νιώσω οτι με ακουμπάς,

Κοντά σου να ξαπλώσω..

Ένας θεός ξέρει γιατί

πίστεψα πως θέλεις

πίστεψα πως με ακούς

πίστεψα πως με ξέρεις.

Ένας θεός ξέρει γιατί

η νύχτα είναι μεγάλη

κι εμένα αν και μικρό θεό

η νύχτα αυτή με βάλλει.

Ένας θεός ξέρει γιατί, εγώ δεν ξέρω.

Φόβάσαι...

Ξέρω πολύ καλά τι σου συμβαίνει...Φοβάσαι! 

Πάντα φοβόζουν...

Μήπως κοιμηθείς ενά βράδυ χωρίς να ονειρευτείς 

ή μήπως ονειρευτείς αλλά ξυπνήσεις απότομα ύστερα από πολλών μέτρων πτώση. 

Μήπως ανοίξεις την καρδιά σου περισσότερο από όσο πρέπει 

ή μήπως σε πλησιάσουν ασφυκτηκά κοντά.

Μήπως περάσεις μια ολόκληρη μέρα απαθής και αδιάφορος, όχι ονειροπόλος, όχι ερωτευμένος.

Μήπως αφού ανέβεις στην ψηλότερη κορφή ενός βουνού, στη στιγμή χάσεις το φως σου.

Μήπως ενώ διασχίζεις τον πιο άδειο δρόμο, κάποιος σου ξεριζώσει την καρδιά.

Mήπως ακούσεις κάτι που δεν έπρέπε ή μήπως δεις κάτι που δεν ήθελες.

Μήπως αντικρύσεις το θάνατο περισσότερες φορές από όσες αντέχεις.

Μήπως ιδρώσεις τόσο ώστε να γίνεις ένα με τους ωκεανούς.

Μήπως νιώσεις δυνατός, ενώ δεν είσαι.

Μήπως κάνεις λάθος.

Μήπως φωνάξεις. 

Μήπως κλάψεις. 

Έστω δακρύσεις, και κανείς δεν είναι εκεί να σε αγκαλιάσει.

Μήπως αντέξεις, χωρίς να είναι ανάγκη.

Μήπως χαμογελάσεις ψεύτικα.

Μήπως αγαπήσεις αληθινά.

Φοβάσαι. Το ξέρω. Πάντα φοβόσουν, και πάντα θα φοβάσαι!

Έλα μαζί μου...

Έλα μαζί μου! Έλα! Κάθισε! Εδώ απέναντί μου, ναι εδώ. Καλώς ήρθες. Πως αισθάνεσαι; Πως είσαι; Όχι, μην απαντάς. Δεν είναι απαραίτητο. Εξάλλου γι' αυτό ακριβώς ήρθαμε εδώ! Λοιπόν, ξεκινάμε. Τι βλέπεις γύρω σου; Άφησε...θα είμαι εγώ τα μάτια σου για τώρα. Ένα κενό, ένα τετράγωνο, ένα άσπρο δωμάτιο, χωρίς πόρτα! Μία καρέκλα και ένα τραπέζι! Εγώ; Εγώ δεν ξέρω αν στα αλήθεια είμαι εκεί... να και κάτι που μπορείς να δεις μόνη σου. Μπορείς να το αποφασίσεις τώρα αυτό και μπορείς να αλλάξεις την απόφαση σου όποτε θελήσεις, όπως και να 'χει εγώ θα σου μιλώ σαν να σε βλέπω...

Έτσι λοιπόν, κοίτα με! Κοίταξε με! Ετοιμάσου να ζήσουμε κάτι έντονο! Θα σου κρατώ το χέρι, αλλά θα το σφίγγω. Με όλη μου την δύναμη, μα εσύ δεν θα πονάς...δεν θα πονάς στο χέρι. Κάθε φορά που θα στο σφίγγω εσύ θα πονάς κάπου αλλού. Μάλλον στην καρδιά αφού δεν πρόκειται για άγχος για να το νιώσεις στο στομάχι. Ή μήπως όχι; Ίσως, δεν έχεις άγχος για το τι θα γίνει στην συνέχεια, δηλαδή ελπίζω να ξέρεις ήδη! Θα καλωσορίζεις λοιπόν τον πόνο. Θα σε ανακουφίζει. Άσε τον πόνο να σου αδειάζει το μυαλό.

Άνθρωπος. Κενό. Απάθεια. Αγάπη. Κενό. Συναίσθημα. Πληγή. Άφησε με, σε παρακαλώ. Γιατί; Μα... σε παρακαλώ. Έφυγες. Κενό. Δεν φταις. Κρυώνεις; Σε ακούω. Κενό. Νιώθω...νιώθω...νιώθω... Δεν θέλω. Θέλω. Κενό. Το απόλυτο κενό. Τίποτα. Κι όμως, τίποτα δεν είναι τίποτα. Ακόμα και τώρα...Με ενοχλεί. Και ξέρεις προσπαθώ. Δεν μ' αρέσει. Δεν πρέπει να είμαι έτσι. Δεν θέλω. Δεν σε κατηγορώ. Όπως πριν. Θέλω...όπως πριν. Όλα όπως πριν. Είμαι ένας κόσμος άλλος, που δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν νιώθει και Δεν είμαι εγώ! Νιώθω ότι δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι έτσι εγώ. Μα, είμαι και έτσι... Είμαι κι εγώ έτσι τελικά. Με αγγίζει, αυτό με αγγίζει... Κι εσύ. Εσύ!

Εγώ! Δεν είμαι εγώ. Δηλαδή ούτε εγώ είμαι εγώ. Ούτε εσύ είσαι εσύ. Κι εγώ κι εσύ δεν είμαστε αυτό. Ε, και λοιπόν; Πονάς; Πες μου ότι πονάς. Πες μου ότι αυτό που νιώθεις...Πες μου ότι θες! Μίλα μου για την αγάπη, μίλα μου για τον άνθρωπο, μίλα μου για την ιστορία σου και όλα αυτά που μας οδήγησαν εδώ. Μίλα, να ακούσουμε και οι δύο. Πως φτάσαμε εδώ; Τι μας οδήγησε; Γιατί πονάς και γιατί συν-πονώ;;; Πες μου τι σε μαγεύει και τι σε ξενερώνει; Αχ, ξενέρωσες; Όχι ακόμα...

Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Νιώθω. Δεν ξέρω. Τίποτα. Κενό. Δάκρυσες; Ποτέ; Προσπάθησε.

Με βλέπεις; Κοίταξε με. Για τελευταία φορά. Πες μου. Τι θέλεις; Τι θέλεις, ακούω; Θέλω...θέλω...το πριν...το παλιά...θέλω το χθες...το προχθές...το παρελθόν...εμάς. Δεν θέλω τώρα. Δεν μ' αρέσει. Και εγωισμός; Δεν ξέρω. Ίσως, κάνω λάθος. Εγώ! Μάλλον εγώ κάνω λάθος. Μάλλον...ίσως...πονάω κι εγώ...ίσως δεν έπρεπε...μάλλον δεν τα κατάφερα. Και Θεέ μου τι λέω; Που είσαι; Είσαι εδώ; Δεν σε αισθάνομαι πια...Έφυγες.

Daphne and the Brain!

I feel inspired...I am inspired...

I run...I run away from basics...

And I am...I am afraid...but...

I do...I do believe in fairies...

I do I do!

Then again, I feel lonely...I am lonely

I try...I try to be someone...

I am...I am so happy that...

I learn and that I live...

I do I do!

I feel obsessed cause I am obsessed with things!

I leave non-sense screams into silence whenever I want to!

I am what I am and I do what I do...

Cause I just can't help it!

Έφυγα...

Έχω φουσκώσει... Σαν παγόνι, σαν μπαλόνι, σαν στρώμα θαλάσσης, σαν σαν σαν... 

Όχι δεν φούσκωσα με/ από αέρα. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι κενή μέσα... Αλλά αυτή τι στιγμή αν με ρωτήσεις, θα το 'θελα πολύ! Θα 'θελα να είμαι κενή, να νιώθω κενή και να περνιέμαι για κενή! Ούτε βάθος, ούτε πλάτος, ούτε μήκος, δεν τα θέλώ...

-Γιατί;;; 

Γιατί, δεν ξέρω κάπως κουράστηκα...

-Από τι;;; 

Ε, δεν ξέρω εξεταστική;;;

-Δεν το νομίζω...

Ούτε κι εγώ...

Κουράστηκα... Από όλα! Από τα πάντα! Ναι, τα πάντα! Σταμάτα να με ρωτάς γιατί και τι και πως, αν είχα κάτι παραπάνω να σου πω θα στο 'λεγα! 

Απάθεια...

Σήμερα ξύπνησα αργά, ξεκουνήθηκα αργά και χαμογέλασα πλατιά! Είμαι έτοιμη να φύγω.. Τάσεις φυγής, ναι τις έχω!!! Είμαι τόσο έτοιμη... Θέλω να χαθώ... Να φύγω, να πάω αλλού! Και τα κανόνισα ακριβώς έτσι...

Έχω πρόβλημα μωρέ, μου γύρισε το κεφάλι, μην τα συζητάς!!! Θέλω να μείνω μακρύα για λίγο, να είμαι πιο αλλού κι από αλλού...

Δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να καταλάβεις... Δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να μου πεις και δεν υπάρχει κάτι που να μου αλλάξει γνώμη!!! Δεν είναι κάτι το καταθλιπτικό ή το ψυχοπλακωτικό αυτό που μου συμβαίνει... είμαι χαρούμενη και αποφασισμένη, έτοιμη για διαλογισμό και αφηρημάδα!!!

Και;; Τίποτα αυτό! Προσπάθησε κι εσύ...

Ένας πούστης with a twist!

Soundtrack:

 

Μελό 1:

Νιώθω λίγο περίεργα... Μερικές φορές αναλώνεις τη ζωή σου σε ανθρώπους διάφορους, αδιάφορους, ασύμφορους και άσχετους ξέχνωντας άλλους... Αλλά όχι καμία σχέση... Δεν τους ξεχνάς!!! Δεν τους υποτιμάς!!! Δεν τους απομακρύνεις!!! Απλά τους έχεις δεδομένα εκεί στην θέση τους...

Δεν είναι ωραίο να θεωρείς ανθρώπους δεδομένους!! Αλλά μερικούς μπορείς... γιατί ξέρεις οτι μπορούν και αυτοί... και αυτό το επίπεδο σχέσης δεν πάει πουθενά!!

Εισαγωγή:

Λοιπόν, υπάρχει ένας-ο πούστης του τίτλου- που ήρθε ένα ωραίο πρωινό, θα 'ταν γύρω στις 8 με 8.30- μόλις που θα χτύπησε το κουδούνι, είμαι σίγουρη- στην δικιά μου τη ζωή. Και ότι και να πει πήγα κι εγώ στην δικιά του...Λοιπόν, τότε ή και αργότερα, -για αρκετά χρόνια πάντως είχε χτένισμα καπελάκι! Έκανε παρέα με τα κορίτσια και θα ήταν ο πρώτος που θα τις χούφτωνε όλες! Η τύχη του πούστη, αλλά με άποψη!Έκανε παρέα και με τα αγόρια! Ήταν δημοφιλής... Τον περιμέναν έξω από το δημοτικό παιδιά από άλλα σχολεία για να τον πλακώσουν, όχι επειδή ήταν πούστης αλλά επειδη τους είχε πατήσει τις ταγκιές!!!

Ψηλώσαμε:

Πήγαμε στο Γυμνάσιο! Κάποιες φορές χαθήκαμε... Μεγαλώσαμε λίγο! Αυτός ήταν ξεκάθαρα κουλ, εγώ πιο θαμπά!!! Έγιναν διάφορα... Ωχ θεε, πήραμε γουώκι τόκι για να μην χρεώνουμε το τηλέφωνο( απλά βγαίναμε στην ταράτσα κάναμε ένα δύο νοήματα και υποτίθεται συνενοούμασταν), κάναμε ημίγυμνες φωτογραφήσεις, γράψαμε προπαγανδιστική προκύρηξη κατά του δημάρχου και των σαμπρελών του, μας κυνήγησαν κάτι γύφτοι- τους δώσαμε λεφτά-και μετά καλέσαμε την αστυνομία και τα πήραμε πίσω! Καλά μετά αυτός άρχισε να ψηλώνει επικύνδινα... ήταν ένα σοκ! Ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει!!! Πηγαίναμε εκδρομες, βλέπαμε ταινίες, λιώναμε με τις ώρες σε κουβέντες τόσο ανούσιες και τόσο ουσιαστικές...

Μελό 2:

Μάλλον αγαπίομασταν! Δεν είναι και λίγο να θεωρούν τρίτοι πως είσαι η μόνη που έχει ξεφύγει από το στόμα Του! Όχι, υπάρχουν και άλλοι... Δεν νιώθω περίεργα πια... Γιατί ξεκίνησα όπως ξεκινάμε πάντα!!! Κάθε φόρα που βρισκόμαστε θα ξεκινήσουμε από τότε...από την Εισαγωγή! Γιατί δεν έχουμε τι άλλο να πούμε;;; Γιατί αυτά μας ενώνουν;;; Όχι...γιατί έτσι πρέπει!!! Γιατί αυτό είμαστε... μια ιστορία με αρχή και μέση, χωρίς τέλος και πρέπει να μην ξεχνάμε ούτε λεπτό! Σε κάθε μέση γυρνάμε στην αρχή και ξαναφτάνουμε στη μέση.

Μέτα το Σχολείο:

Περάσαμε πολύ καλά για 1, 2 χρόνια πόσο ήταν;;; Βρισκόμασταν συχνά... απομακρυνόμασταν όταν κουράζαμε ο ένας τον άλλον ή ίσως όταν εγώ το γνωστό party animal τα έφτυνα και ήθελα να χαλαρώσω...Εκείνη την περίοδο είχε εμμονή να μου κάνει κρακ τα δάχτυλα των ποδιών και εγώ του τσίμπαγα τις ρόγες ή τελικά παίζαμε μαξιλαροπόλεμο! Και ήξερε τα πάντα! Και μου έλεγε πως νόμιζει οτι μπορεί να μου πει το ότιδηποτε και να μην σοκαριστώ. Και εγώ σκεφτόμουν μα είναι δυνατόν να σε σοκάρει κάτι που θα έκανε ένας άνθρωπος που τον θεωρείς ικανό για τόσα πολλά;;; Α καλά, ξέχασα νωρίτερα να αναφέρω το οτι είχαμε αποφασίσει να σπουδάσουμε κάτι σε διοίκηση επιχηρήσεων-δεν θυμάμαι πότε- και μάλιστα είχαμε ανοίξει με το μυαλό μας διάφορες επιχηρήσεις στην γειτονιά! Και οι δύο κατά μία έννοια αυτό κάναμε... Αυτός βέβαια ο βλάκας έφυγε μια ώρα αρχίτερα και πήγε στο πιο καλλιτεχνικό σκέλος, αλλά κι εγώ ρε έχω μια κάποια καθυστέρηση αλλά θα το βρω λίαν συντόμως!!! ΚΑΙ ΘΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ!

Τώρα: 
 
Ε βρίσκομαστε που και που... μια φορά το χρόνο, το εξάμηνο, μιλάμε σε άτακτα χρονικά διαστήματα και στο skype, αμέ! Έφυγε ο κύριος πήγε στην Αγγλία, και θα φύγει και θα πάει και πιο μακρύα... Αλλά δεν αγχωνόμαστε... Θα περάσουμε στο μελό 3 ευθύς αμέσως!

Μελό 3:

Τι κι αν δεν μιλώ για σένα στους σημερινούς μου φίλους... Τι κι αν δεν σε βλέπω συχνά... Τι κι αν ξυπνήσω ένα πρωί και μου λείπεις και δεν μπορώ να σε βρω... Και τι έγινε;;; Στη μέση θα 'μαστε και πάλι.. Κάποια στιγμή θα γίνει!!!

Εν κατακλείδι:
 

Ρε μαλάκα δεν θα δακρύσω πια για σένα... Ούτε αίμα, ούτε δάκρυα, ούτε ιδρώτα...

Σ' αγαπάω τόσο πολύ!

:)

Το έζησα κι αυτό!

Είναι κάτι που δυσκολεύομαι να περιγράψω. Αλλά ήταν δικό μου! Ακόμα και αν δεν ήταν ολοκληρωτικά δικό μου, το έζησα σαν να ήταν μοναδικά δικό μου! Ήταν μια υπέροχη μέρα, με σωστή θερμοκρασία, με συντονισμένο ουρανό: "...Όλα τα σύννεφα κατευθύνονται προς την Ακρόπολή!". Μα τι ξεχωριστό να ζεις τέτοιες και γενικότερα στιγμές στο κέντρο της Αθήνας. Πόση ενέργεια και πόση γαλήνη μπορεί να σου δώσει μια οποιαδήποτε θέα της Ακρόπολης μέσα σε όλο αυτό το χάος; Το έχω πει πολλές φορές, πως είναι απερίγραπτα σπάνιο αυτό που μπορεί να ζήσει κανείς, σε συναισθηματικό επίπεδο στο κέντρο της Αθήνας!

Εκεί λοιπόν, με θέα την Ακρόπολη, με ένα μεγάλο χαμόγελο και τεράστια περηφάνια ανέπνευσα καυσαέριο και άκουσα αυτό:



Το άκουσα από ένα μοναδικό βιολί.
Δεν μου στοίχισε τίποτα.
Μόνο ένα ρίγος στη σπονδυλική στήλη...
Τίποτα παραπάνω!

Δεν έχεις ιδέα τι δώρο μου έκανες, δεν έχεις ιδέα...
Σ' ευχαριστώ.

Με αγάπη άνευ όρων

Προσπαθώ...

Προσπαθώ να σε μάθω. Προσπαθώ...

Προσπαθώ να σε καταλάβω. Προσπαθώ...

Προσπαθώ να σε γνωρίσω. Προσπαθώ...

Προσπαθώ να είμαι εντάξει.Προσπαθώ...

Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής. Προσπαθώ...

Προσπαθώ να βλέπω το χαμόγελο σου.Προσπαθώ...

Προσπαθώ να ξέρω πως να σου μιλώ και πως να σε κοιτώ.

Προσπαθώ να είμαι σίγουρη ότι αυτό που λέω δημιουργεί μόνο θετικά συναισθήματα.

Προσπαθώ να κάνω τα πάντα σωστά και να μην παρεξηγούμαι.

Προσπαθώ να ανταποκρίθώ στις προσδοκίες μου, σου, του...

Αλλά να, δεν τα καταφέρνω πάντα...

Μερικές φορές χρειάζομαι βοήθεια!

Θα σας στείλω αδιάβαστους;;;;

Όχι ρε!

            Όχι!!!

                     Να πας να διαβάσεις ρε!!!

                     Να τσακιστείς να πας να διαβάσεις!!!

          Τι καθέστε και με κοιτάτε ρε χαμένα;;;

                     Φωνάζω, ουρλιάζω στο αυτί σας και κάθεστε και με κοιτάτε σαν χάνοι;;;

             Ρε, ρε σου λέω ρε!!!

                   Τράβα, ξεκόλλα την κεφάλα σου, αίντε!!!

                               Ακόμα εδώ είσαι???

Nothing really matters...

A crystal sign.
A quick- shaped smile.
A shy promise of the eye.
It doesn't matter.

The voice trembles.
The body shakes.
The world is crashing with no regret.
It doesn't really matter.

You think it does. But, no it doesn't.

You think...!
You don't feel.
See, when you feel it doesn't matter.
Nothing really matters then!

DayDream

Όνειρα θερινής νυκτός...και ο λοιπός Shakespeare!

Ασυγχώρητο μου παραστράτημα, λάθος μου μοιραίο και μεγάλο…

Μου ‘ρθε στο μυαλό ευθύς αμέσως.. Καμία σχέση με όλο το υπόλοιπο τραγούδι.. Αυτό έπαθα που λέτε, ναι. Παραστράτησα και έκανα λάθος και μοιραίο και μεγάλο το οποίο τυχαίνει να είναι απλά ασυγχώρητο και πρέπει να το πληρώσω θεέ μου το αμάρτημα.. Εννοείται!

Και όλα αυτά με μια φυσικότητα και μια απλοχεριά που με κάνουν να αναβιώνω άπειρα σκηνικά των τελευταίων μηνών και να γελάω με την ψυχή μου. Πόσο στόκος είσαι;; Εμένα λέω μην προσβάλλεσαι εσύ..

Το ξανάβαλα στο play το τραγουδάκι…

Έκλαψα, πόνεσα, ντράπηκα, χάρηκα, γέλασα και ξανά έκλαψα... και; Μάλλον δεν άξιζε και τίποτα τελικά έτσι; Κατάφερα να το ξεπεράσω.. συγγνώμη.. Χίλια συγγνώμη ειλικρινά αλλά έπρεπε να το κάνω για μένα.. Ήταν πολύ εγωιστικό λες εσύ ε; Ναι εννοείται το βλέπω εγωιστικά το θέμα.. και γιατί ΕΓΩ να το δω αλλιώς;; Για να τρελαθώ τελείως;;

Σε καταλαβαίνω γαμώτο οκ, δεν γουστάρεις τέτοιες καταστάσεις οκ, και φταίω οκ... Αλλά ζύγισε το και λίγο! Μην υποβιβάζεις το άτομο μου έτσι.. Κάτι αξίζω.. Και να πω ότι δεν είμαι συζητήσιμος άνθρωπος και απαιτείται η λήψη δραστικών μέτρων..

Κάτι μήνες πριν έψαχνες τον εαυτό σου, παραδεχόσουν τα λάθη σου και κάτι τέτοια.. Που πήγαν όλα αυτά;;

Αυτό το blog έχει αναφερθεί υπερβολικά πολύ στο άτομο σου… αλλά δεν έχει και σημασία πλέον.. ούτε γι αυτό ούτε για σένα.. για μένα μπορεί και να ‘χει αλλά θα μείνει μεταξύ μου!

Να ‘σαι πάντα καλά. Και το εννοώ!

Εις μνήμην μιας ιδιόρρυθμης σχέσης λεπτών ισορροπιών, χωρίς ταμπέλα!


Υ.Γ: Ουδείς αλάνθαστος και ας λένε για τον Πάπα και τον Θεό! 

Καθρέφτες, πορτραίτα και άλλες ναρκισσιστικές παθήσεις...

Είμαι ένα ψέμα!

Έχω πολύ καλή διάθεση, δεν έχω ίχνος αυτού που λέμε «κατάθλιψη» και τα έχω πολύ μα πάρα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Με βλέπω από μακριά, καθώς πλησιάζω τον καθρέφτη και στην αρχή απλά χαμογελάω.. μετά από λίγο σκάω στα γέλια! Είμαι αστεία αλήθεια! Όλοι είμαστε αστείοι, παντού και πάντα!!

Συνειδητοποιώ τον τελευταίο καιρό πόσο μα πόσο ψεύτικος είναι ένας άνθρωπος. Τι θέατρο παίζει καθημερινά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.. Το συνειδητοποιώ, το παραδέχομαι ναι, πως το συνειδητοποιώ πρώτα πρώτα παρατηρώντας τον εαυτό μου! Όλοι κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Όλοι έχουμε ένα είδωλο. Όλοι πλασάρουμε κάτι. Όλοι κάνουμε δημόσιες σχέσεις. Όλοι θέλουμε να δημιουργήσουμε μια εικόνα. Όλοι είμαστε ψεύτικοι. Όλοι είμαστε ένα ψέμα. Όχι ας μην γενικεύω, είμαι ένα ψέμα!

Κι αυτό φαίνεται γιατί δεν συμπεριφέρομαι με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους ανθρώπους. Αναλόγως με το πως θα μου γυρίσει το κεφάλι, ποιόν έχω απέναντι μου, τι θέλω, πως βολεύομαι.. Όλοι το κάνουν, το ξέρω.!? Αλλά πόσο ψεύτικο είναι.. Και βέβαια από την άλλη γιατί να συμβιβάζεσαι; Αλλά και γιατί να επιβεβαιώνεσαι; Γιατί να χρησιμοποιήσεις τους ανθρώπους γενικότερα;

Γιατί είσαι ένας εγωιστάκος μωλέ! Ανθρωπάκος- εγωιστάκος! Να γιατί!

 
(Σχετικο μες την ασχετοσύνη του...)


Την φωτογράφησα.
Θυμάμαι ακόμα την αύρα της.
Τα μάτια.Τα μαλλιά.Το λαιμό.
Δεν ήταν απλό.Κάθε άλλο...Μα τι συναίσθημα!
Υπήρξα ο Μπάζιλ!
Είναι ο Ντόριαν...
Θα γίνω ο λόρδος Χένρυ!

Γιατί άμα κολλήσεις...

I catch your eyes ,try not to smile

I track your style I feel your vibes

We have a drink then go outside

Talk for a while and then we kiss

And then we kiss … x2

We play the game we start to move

I feel my heart you feel the bit

I take your hand you turn down slow

We start to feel It’s time … to go.Tonight moon it will hit the sky

And it’s no surprise we’ll wake up with you

Right I shouldn’t compromise,I don’t have to think twice

What to do …

You got me hypnotized x3

So you know what to do

You got me hypnotized x3

So you know what to do

So we slide into the night and to the wild open flow

Oh stary eyes you see me glow so will I hide or will I show

You watch me dance I feel you move

You pull me near nothing to fear

We drifted outside,dream aside until we slide into the light

Tonight moon it will hit the sky

And it’s no surprise we’ll wake up with you

Right I shouldn’t compromise I don’t have to think twice

What to do ..

You got me hypnotized x3

So you know what to do

You got me hypnotized x3

So you know what to do …

« Ενθουσιάζομαι και ξενερώνω εύκολα!». Εξαιρετικά αφιερωμένο

Κάποτε εκείνη μου είπε: « Ενθουσιάζομαι και ξενερώνω εύκολα!». Η γλώσσα του σώματος της πρόσθεσε « Δεν φταις εσύ!». Πλέον το έχει ξεχάσει. Σίγουρα. Εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει και λόγος να το θυμάται. Εγώ, φυσικά και το θυμάμαι! Πώς να το ξεχάσω άλλωστε όταν αυτή η φράση υποτιτλίζει τόσα πράγματα γύρω μου. Στιγμές, γεγονότα, συμπεριφορές, τα πάντα. Δικά μου, δικά σου, δικά μας, δικά τους…

Ο υπότιτλος με εφέ highlight και όχι μόνο!

Κάπως έτσι λοιπόν, φτάνει ετούτη η έρμη η στιγμή που πρέπει να αναγνωρίσω πόσο δίκιο είχε.

-Πόσο δίκιο είχες γλυκιά μου;

Και πόσο άδικο είχα εγώ, όταν θεώρησα την ατάκα σου άτοπη και βεβιασμένη.

Χμ νομίζω δύσκολα τα πράγματα…

Και να που τώρα, πρέπει να παραδέχτω πως είμαι επιεικώς απαράδεχτη. Ο ενθουσιασμός μου είναι τόσο υπερβολικός που συνεπάγει ξενέρωμα. Δικό μου, δικό σου, δικό μας, αγνώστου ταυτότητας, η λέξη πάντως σίγουρα μου τρυπάει τα αυτιά από το πολύ καμπανάκι… Τι μου τα τρυπάει δηλαδή... Το καμπανάκι βαράει τόσο πολύ τελευταίως που η ακοή μου γέρασε πριν της ώρας της!

Τι σου λέω τώρα θα μου πεις… Ε τι να σου πω, θα στο πω κι αλλιώς.

Κάποιοι λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, κάποιοι ότι η ιστορία θα δείξει και οι φίλοι μας οι αγγλόφωνοι λένε το ανεξίτηλο “…and the rest is history”. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η ιστορία είναι ένα σημείο αναφοράς που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη.

Η δική μου ιστορία έχει δείξει, η δική μου ιστορία δείχνει και από ότι φαίνεται θα συνεχίσει έτσι…

Ανασούλες, κομπρεσούλες και καλά ξεμπερδέματα. 

Διαλυμένο σπίτι

Είδα ένα διαλυμένο σπίτι.

Είδα κι άλλο ένα.

Κλειστά παράθυρα, σκοτεινά.

Κάποτε υπήρξαν όμορφα. Ερωτεύσιμα.

Ο σεισμός. Η φωτιά. Η πλημμύρα. Η εγκατάλειψη.

Κι όμως υπήρξαν όμορφα. Αυτό πρέπει να βλέπεις όταν τα κοιτάς.

Τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία ουσία. 

Είναι απλώς κουραστικά, ψυχοπλακωτικά και ξεπερασμένα.

 

Η ομορφιά. Η ανάμνηση της. Το χαμόγελο που αυτή άφησε. Εκεί είναι η ουσία.

Τα σπασμένα έπιπλα, τα σκονισμένα σεντόνια, τα μουχλιασμένα σκαλοπάτια...

Δεν είναι αυτά η αλήθεια του σπιτιού αυτού. Η αλήθεια είναι άλλη. 

Είναι αυτή που έκτισε το σπίτι και που αργότερα το έφερε σε αυτήν τη κατάσταση.

Είναι το έντονο πάθος. Το σίγουρο λάθος. Και η ομορφιά τους!

Χαμογέλα όταν δεις ένα τέτοιο σπίτι. Ακόμα και αν φοβάσαι για το δικό σου...

Χαμογέλα. Υπήρξε όμορφο. Χαμογέλα και φαντάσου την ιστορία του.

Χαμογέλα γιατί η αλήθεια είναι πάντα όμορφη!

Ότι διάβασες, διάβασες...

 Σου θυμίζει κάτι;;;;; :Ρ

Αν όχι χαλάρωσε απλά δεν είσαι συνάδελφος...

Μπορείς να δεις και μόνος σου την ώρα και ημερομηνία αυτής της ανάρτησης...κάπου εδώ γύρω θα το λέει!

Λοιπόν κάπου τώρα που λες τέλειωσα και με το τελευταίο στάδιο της κατάργησης...

Κατήργησα πολλά και διάφορα...με διάφορες στρατηγικές και διαφορετικούς χρονικούς ορίζοντες.

Θα αναφερθώ σε μόνο μερικές από τις καταργήσεις αυτές...

Σήμερα λοιπόν εγώ κατήργησα:

-Ένα χαρτί υγείας

-3 πατάτες

-Μια κόλλα

-Ένα μπουκάλι γάλα

-2 ντομάτες

-1 νιρβάνα σοκολάτα

-1 μυξομάντιλο

-και 5-6 πετσέτες Ρωσίας

...απ' το προϊοντικό μου χαρτοφυλάκιο!!

Καλέ ναι μετά από πολύ σκέψη όλα αυτά! Ακολούθησα όλα τα στάδια και τα 4...και εφάρμοσα όλες τις ταιριαστές στρατηγικές...

Και νιώθω υπέροχα...τον Αύγουστο πάλι γιατί βαρέθηκα για φέτος!

Γελάω...

Και τι να κάνω;;;

Σε θυμήθηκα μετά από καιρό, και είναι λάθος...ετσί φαίνεται δηλαδή.

Θα τρέχω και δεν θα φτάνω ή ακόμα χειρότερα θα φτάσω και μετά θα τρέχω για να ξεφύγω!

Η ανάμνηση... η ποιά;;;; Χαχα, γελάω! Ούτε καν υπάρχει...

Οι λέξεις... σκληρές... όταν τους δίνεις σημασία... όταν τις νιώθεις να διαπέρνουν τη σάρκα σου.

Άμυνα...υπήρξε...υπάρχει...και θα υπάρξει! Θα βρίσκει τοίχο η απόπειρα σου να με... δεν ξέρω τι σκοπό έχει, και εάν έχει. Αυτό είναι κάτι που δεν κατάλαβα από την αρχή.

Μπορώ να μιλάω στον ευατό μου με τις ώρες...ξέρω πότε κάνω λάθος...Τώρα!

Είμαστε μια χαρά. Κάναμε 2 μπανάκια ήδη. Έχουμε 2 ακόμα μαθήματα να δώσουμε, αν και γκουχου γκουχου έβηξα...

Και το καλοκαιράκι αρχίζει! Θα είναι εξαιρετικό... όχι σαν το περσινό... δεν μπορεί να υπάρξει άλλο τέτοιο ψυχολογικό πατατράκ... Ποτέ ξανά!

Τελικά μοίαζουν τόσο πολύ αυτές οι δύο καταστάσεις... θα μπορούσαν να συνδεθούν κατά μία έννοια... τουλάχιστον ως προς το πως τις βιώσα εγώ...

Μη μιλάς, όλα θα πάνε καλά!

Κανένας δεν θα καταλήξει στον αγύριστο!

Καλοκαιρινή παρεξήγηση...

Συμβαίνουν και αυτά...ανεξαρτήτου επόχης, συγκυρίας, διάθεσης, πρόθεσης και περιβάλλοντος.

Οι άνθρωποι παρεξηγούνται. Οι εικόνες παρεξηγούνται. 

Οι ήχοι παρεξηγούνται. Οι ιδέες παρεξηγούνται. 

Ακόμα και οι εποχές, κι αυτές παρεξηγούνται.

Παρεξήγηση:

το να εξήγω ή να ερμηνεύω κάτι διαφορετικά ή και "λάθος" !?, ότι και αν σημάινει αυτό.

Η έννοια της παρεξήγησης προυποθέτει πως υπάρχει μία και μοναδική αντικειμενική εξήγηση και οτιδήποτε χάσκει μπροστά της αποτελεί μια παρεξήγηση. Πηγάζει από την μάνια του ανθρώπου- ναι, αυτού του τέλειου όντος- να χωράει την καθημερινότητα του και ό,τι αυτή περιλαμβάνει σε ένα τέλειο κύκλο, ενώ βρίσκεται σε ρίξη με τα σημεία εκτός αυτού.

Και έχει τόση πλάκα... γιάτι υπάρχουν τόσοι κύκλοι... και όλοι κοιτάζουν από το κέντρο του κύκλου τους τα σημεία εκτός, τα όποια για δες μπορεί να αποτελούν το κέντρο για κάποιο άλλο τέλειο ον.

Μα φυσικά, οι κύκλοι τέμνονται! Έτσι έχουμε σημεία επαφής, κοινές επιφάνιες, και έχω ξεχάσει όλη την γεωμετρία που ήξερα αλλά δεν πτοούμαι.

Λοιπόν το ηθικόν δίδαγμα είναι οτί ο καθένας μας πρέπει να ξέρει πόσο μεγάλος είναι ο κύκλος του, ποιά σημεία είναι εντός, ποιά εκτός, με ποιούς κύκλους τέμνεται και πως αυτά μεταβάλονται στο χρόνο.

Συμπέρασμα1: όσο μεγαλύτερο εμβάδον έχει ο κύκλος σου, τόσο μικραίνουν οι πιθανότητες να παραξηγηθείς και να παρεξηγήσεις.

Συμπέρασμα2: όσο πιο πολύ παρεξηγήσε και παρεξηγείς, τόσο πιο δεκτικός γίνεσαι στο να μεγαλώσεις τον κύκλο σου.(ή και όχι :Ρ)

Προυπόθεση: η καλή θέληση.

Υ.Γ: Καλή η βροχούλα σήμερα.

I will have to pull my heart away

I'm ripping your posters off the wall
I'm moving the boxes into the hall
I stop when i hear a drum beat call
Must be a sign
It is time

I need to take myself away
From the pillowed hand, on which i stand
and throw me out of the side of a plane
and I'll just see where I land

I will have to pull my heart away
'Cos if i never leave I'll ruin yesterday

It's not like my feet are stuck to the floor
it's not like i'm wanting to nail down the door
I want you to throw my shoes in the fire
and i'll watch the souls burn
on the funeral pyre and it will be...

Over and it will
Change my position and i feel that nobody,
Nobody's listening
and thats easy for me
and it's better for the soul
and it's better for you
and it's better for all

I will have to pull my heart away
Coz if i never leave I'll ruin yesterday

i will have to pull my heart away
coz if i never leave I'll ruin yesterday

I'm over with words
I'm moving in lines and all I put

Jump up inside
And jump off the side
I will have to pull my heart away
'Cos if i never illl leave ruin yesterday

I will have to pull my heart away
'Cos if i never i'll leave ruin yesterday

I will have to pull my heart away..

Υπάρχει ένα θέμα...

Και είναι αρκετά σοβαρό, παράδοξο ενώ ξέρει ύπουλα να επιβάλλεται.

Λέγεται "Αδυναμίες"...πολλές...ναι πολλές. Ποιος άλλωστε μπορεί να αρκεστεί σε μία μόνον;

Λοιπόν, το θέμα "Αδυναμίες"...

Πρόκειται για ένα θέμα που ταλαιπωρεί συχνά πυκνά τους ανθρώπους. Όλους, ναι όλους ανεξαιρέτως.

Και ταλαιπωρεί γιατί μπορεί να πάρει άπειρες μορφές -θα έλεγε κανείς μάλιστα πως είναι κάποιου είδους βίτσιο το να αλλάζει τόσες μα τόσες μορφές. Αυτό συμβαίνει τόσο όταν αναφέρεται σε ένα άτομο αλλά και όταν αναφέρεται σε πολλά διαφορετικά! 

Τι εννοώ... Όλοι έχουμε αδυναμίες. Όλοι ξέρουμε πως έχουμε αδυναμίες, είτε τις έχουμε αναγνωρίσει είτε όχι. Αλλά είναι τόσες πολλές, εμφανίζονται τόσο συχνά και είναι τόσο διαφορετικές που θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια αδυναμία ενός ανθρώπου δεν μπορεί να ταιριάξει απόλυτα με καμία άλλη αδυναμία του ίδιου ή συνανθρώπου. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις δυνάμεις, αλλά αυτό είναι εκτός ύλης (ή θέματος τέλος πάντων).

Μια αδυναμία είναι μοναδική! Και πρέπει να την μεταχειριζόμαστε ως τέτοια...

Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί πολύ απλά φίλοι μου, εγώ έχω τόσες πολλές...

Και να σήμερα υπήρξαν 2, 3 "στιγμές αδυναμίας" θα έλεγα που οδήγησαν σε στιγμές αμηχανίας και σε ασχημάτιστα χαμόγελα. Αλλά οτιδήποτε οδηγεί σε χαμόγελο είναι καλόοοοο!

Να λοιπόν, πως οι αδυναμίες δεν είναι απαραίτητα κάτι το κακό παρ' όλο που έχουν αυτό το "α", το άλφα το στερητικό, το άλφα της έλλειψης και της κατωτερότητας.

Και επανέρχομαι στις δικές μου στιγμές...

"Χάθηκα...Για αρκετά δευτερόλεπτα χάθηκα...Το μαύρο αυτό ήταν ένα...το πιο βαθύ πηγάδι που θα μπορούσε να σημαδέψει η ματιά μου...Και ένιωθα πως με κοίταζε με την ίδια περιέργεια.Όχι ψέμματα, ήταν μοναδική η περιέργεια γιατί εγώ είπαμε είχα χαθεί. Και κάποιος τράβηξε το βλέμμα. Και κάπως αυτό ξανασυνέβη αργότερα. Θα μπορούσα να χαζεύω ώρες. Θα μπορούσα να μείνω εκεί. Θα το ήθελα πολύ..."

...

Κάπως έτσι χαμογελώ γιατί δεν ξέρω...έμαθα πια να εκτιμώ αυτές τις στιγμές αδυναμίας...μιας και πάντα κρύβουν μέσα τους κάτι το αγνό, κάτι το προσωπικό, κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Τις αγαπώ αφού είναι αυτές που δημιουργούν μοναδικές στιγμές στην επαναλαμβανόμενη δυναμική της καθημερινότητας μου. 

Αγαπώ τις αδυναμίες μου. Μπορείς και εσύ! 

(Αυτό πάει να πει "Η Διαφήμιση μέσα μου" :ρ)

Μα πως αποφασίζεις;

...πως αποφασίζεις τι θα φας για πρωινό;
...και πως αποφασίζεις τι να φορέσεις αν φυσήξει;
...πως νομίζεις ότι θα φύγει απ' το μυαλό;
...μα πως στα αλήθεια, πες μου, πως τους άλλους κρίνεις;

...ποιος μες το βράδυ την κουβέρτα του θα δώσει;
...μα ποιος το φιλί σου θα απολαύσει;
...ας είναι, ποιος χαμόγελο θα απλώσει; 
...μα ποιος επιτέλους ποιος για έσενανε θα κλάψει;

...τι να πιστέψεις όταν υπάρχεις στο σκοτάδι;
...και τι να δώσεις, χωρίς τίποτα να πάρεις;
...τι σου αξίζει και τι θέλεις να στεριώσει;
...ειλικρινά τι είναι αυτό που σε τρομάζει;

Αδιαφορείς και αδιαφορώ, μα όχι και τόσο.
Κι όταν δεν θες, θέλω εγώ...
Εσύ να ξέρεις πως την πόρτα όταν ανοίξεις,
εσύ θα φύγεις, όχι εγώ...

Περιμένω...
Και αναρωτιέμαι...

Το απόλυτο σκοτάδι!

Ο τοίχος άσπρος και φρεσκοβαμμένος, φώτιζε το θολό τοπίο γύρω του. Μου τράβηξε την προσοχή αμέσως. Δεν υπήρχε φεγγάρι. Ούτε πολλά αστέρια στον ουρανό. Κι όμως, αυτός ήταν τόσο φωτεινός. Χρειάστηκε να πλησιάσω για να διακρίνω το σκουρόχρωμο σημείο του. Το παράθυρο. Μπλε. Σκούρο προς ανοιχτό. Χρώμα σαν αυτό της θάλασσας. Χαμογέλασα. "Μου θυμίζει πολλά αυτό το χρώμα", σκέφτηκα. Ακόμα και τώρα. Πλησίασα κι άλλο. Το χαμόγελο δεν ήταν μεγάλης διάρκειας. Εξαλείφθηκε από το έντονο αίσθημα απορίας που με κυρίευσε. Κρίμα. Δεν υπήρχε πόρτα. Περιεργάστηκα το παράθυρο.Ήταν πολύ απλό παράθυρο. Τα παραθυρόφυλλα ήταν ξύλινα και έμοιαζαν αρκετά παλιά. Προσπάθησα να διακρίνω κάτι μέσα του. Μάταια. Αυτός ο τοίχος ήταν τόσο φωτεινός. Η αντίθεση ήταν πολύ μεγάλη και τα μάτια μου κουράστηκαν γρήγορα. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Ήμουν τόσο περίεργος όμως. Τι θα μπορούσα να κάνω; Μάλλον τίποτα, αποφάσισα. Έμεινα λίγο να κοιτώ την όψη του κτιρίου. Σίγουρα αξιοπερίεργη. Σίγουρα επιβλητική και σίγουρα όμορφη. Έκανα μεταβολή. Άρχισα να περπατώ προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κοντοστάθηκα. Συνέχισα. Η εικόνα είχε μείνει στο μυαλό μου. Άκουσα ένα τρίξιμο. Γύρισα. Το παράθυρο ήταν μισάνοιχτο πλέον. Ή και μισόκλειστο. Ειλικρινά δεν μπορούσα να θυμηθώ αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό ή κλειστό νωρίτερα. Νομίζω κλειστό. Αλλά ίσως και όχι. Όπως και να 'χει στο εσωτερικό του δεν φαινόταν τίποτα. Ίσως ήταν το απόλυτο σκοτάδι. Ίσως η θαμπάδα από το έντονο άσπρο του τοίχου. Απροσδιόριστο! Ποιος είχε όμως ανοίξει το παράθυρο;

-Εγώ, απάντησε μία φωνή.

-Μα πως; Δεν μίλησα.

-Εγώ σε άκουσα.

-Μα...Ποιος είσαι;Γιατί άνοιξες το παράθυρο;

-Ήθελα να τραβήξω την προσοχή σου. Ήθελα να σε γνωρίσω!Ήσουν αρκετή ώρα εδώ.
M' άρεσε η παρέα σου. Δεν ήθελα να φύγεις,έτσι.
Προσπάθησα να ανοίξω το παράθυρο.

-Γιατί θέλεις να με γνωρίσεις;Γιατί εμένα;

-Νιώθω ότι θα με καταλάβεις.Με έκανες να νιώσω όμορφα.

-Εδώ μένεις;Γιατί τόσο σκοτάδι;Δεν σε βλέπω...

-Εδώ μένω, ναι.Πάντα εδώ έμενα. Δεν μ' αρέσει το φως...Με τρομάζει.

-Θα μπορούσα να σε δω;

-ΌΧΙ, δεν γίνεται αυτό.

-Μα γιατί;Πως αλλιώς θα γνωριστούμε;

-Δεν αποκαλύπτομαι ποτέ στους άλλους. Άμα θέλεις θα μιλάμε όπως τώρα.
Και έτσι θα γνωριστούμε.

-Μα εσύ με βλέπεις...

-Κάνεις λάθος!Δεν σε βλέπω.Δεν μπορώ να δω.

-Γιατί όχι;

-Δεν φαίνεσαι από εδώ. Η αντίθεση των χρωμάτων είναι έντονη.

-Άνοιξε κι άλλο το παράθυρο.

-Έχει μαγκώσει...

-Γιατί δεν το φτιάχνεις τότε;Εύκολο θα 'ναι.

-Δεν θέλω!

-Δεν καταλαβαίνω...Δεν θέλεις να με δεις;

-Δεν καταλαβαίνεις...Καλύτερα να φύγεις.Δεν θα μου λείψεις.
Θα σταματήσει και κάποιος άλλος να με θαυμάσει.
Το χρώμα του παραθύρου μου έχει το χρώμα της θάλασσας και ο τοίχος μου είναι τόσο φωτεινός.
Εσύ καλύτερα να φύγεις.Δεν φαίνεσαι και τόσο ικανός να με αγαπήσεις τελικά.


Το παράθυρο έκλεισε.
Το χρώμα του ήταν το ίδιο έντονο και ξυπνούσε ακόμα περισσότερες αναμνήσεις.
Δεν χαμογέλασα.Προβληματίστηκα.Απόρησα.


Είναι περίεργη η ζωή και οι ρόλοι της. Πιο περίεργοι είναι όμως όσοι τους παίζουν.
Περπατούσα σέρνοντας τα πόδια μου στο χώμα. Σκεφτόμουν έντονα.
Άναψα ένα τσιγάρο.
Ανθρώπινες σχέσεις.
Μισάνοιχτα και μισόκλειστα παράθυρα.
Μέσα και έξω. Εγώ και εσύ.
Ένα χρώμα και ένα άλλο, ένα διαφορετικό χρώμα.

Το απόλυτο σκοτάδι...Κρίμα!

Como, la tortura...

Ένα περιστέρι δεν φέρνει την Άνοιξη...

Σου μίλησα για κάποια πράγματα. Το μόνο που έκανες ήταν να με κοιτάς.
Συνέχισα. Κι εσυ συνέχισες να με κοιτάς.
Σταμάτησα. Απόρησες και συνέχισες να με κοιτάς για λίγα δευτερόλεπτα.
Σε κοιτάξα κι εγώ. Τραβήξες το βλέμμα σου.
Ένα χελιδόνι. Δεν είχες δει ακόμα, παρ'ολο που είχε σχεδόν τελείωσει η Άνοιξη.

Τι καιρό κάνει εκεί?

- Ξεράθηκε το πρώτο χόρτο μέρες τώρα. Πάει. Η αναπνοή σου έγινε πιο βαριά. Η ατμόσφαιρα πιο μαύρη και το νέρο στο συντριβάνι θα ΄ναι σύντομα παράδεισος. Εδώ κάνει ζέστη... Και αναρωτιέμαι, τι καιρό κάνει έκει πέρα??

-Μα γιατί ρωτάς? Γιατί θες να μάθεις?

-Δεν θα μου πεις? Μια απλή ερώτηση έκανα...

-Ναι, ναι μα και βέβαια! Απλά με βάζει σε σκέψεις... Τι θα αλλάξει για σένα άμα σου πω τι καιρό κάνει εκεί??

-Μάλλον τίποτα...Απλή περιέργεια είναι!

-Απλή περιέργεια!? Μάλιστα.

-Μα δεν μου απαντάς...

-Εδώ κάνει ψύχρα, λοιπόν...

Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα κτυπώ..!!

Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά                Χα χα -   

Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά          Χα χα 

μια και είμαι εγώ παιδί   ξέρω πάντα να γελώ 

κι άμα θες απ΄ την αρχή ξαναρχινώ.    Χα χα!

photo taken by Nephelie

Έχω αποσυντονιστεί πλήρως...

Υπάρχει μια χαλαρότητα...Προσπαθώ να παίξω...Τα καταφέρνω...Αλλά..!!!

Χρειάζομαι κούρδισμα...Όπως και δήποτε!!!

Φαλτσάρω ανελλειπώς και...Αβίαστα!!

Πιθανολογώ πως δεν ενοχλώ κανέναν...ή μάλλον δεν μ' ακούει κάποιος...

Έστω, δεν έχει παραπονεθεί κανείς για τις νότες που παίζω!

Κι όμως...εγώ συστηματικά και απροκάλυπτα τις παίζω, τις ακούω!

Ε τελικά κάποιος θα παραπονεθεί...Μεχρί τότε θ' απολαμβάνω την παραφωνία μου!

2+1=4

Quel catastrophe...

Ξεκίνησα με καλή διάθεση. Σιγά σιγά άρχισε να εξαφανιζεται. Ένιωσα ανασφαλής. Αγχώθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Που πάω και μπλέκω. Δεν μίλαγα. Λυπήθηκα την παρέα μου. Ξενέρωσε. Ζήτησα πολλές φορές συγγνώμη. Πλησίασαν. Το άγγιγμα. Ω θεε μου! Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Που να κρυφτώ? Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ανέπνεα με δυσκολία...μεγάλη δυσκολία. Το νερό στέγνωνε απ' το πρόσωπο μου. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ να ακούσω έστω ένα γαμημένο τραγούδι ολόκληρο. Με λυπηθηκα. Με λυπάμαι ακόμα.Με είδαν όλοι. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν είμαι εγώ για τέτοιες καταστάσεις. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Ή το χεις ή δεν το χεις. Κι εγώ δεν το 'χω...Φεύγω!

Υ.Γ: Ευχαριστώ τη Φίλη!

Ξύπνησα...

Ξύπνησα και δεν τα έχω βάψει μαύρα...Είναι γεγονός...Άμα έβλεπα κόσμο τώρα θα του χαμογελούσα πλατιά...εώς χαζά θα έλεγα!!Η μέρα φαίνεται πολύ καλή...Βλέπω την απόχρωση του κίτρινου πίσω απ΄την άσπρη παρακαλώ κουρτίνα στο σαλόνι...Αυτό σημαίνει πως ο ήλιος είναι συμπαθητικός σήμερα..Κοιτώντας το Μεγάλο Δέντρο της Δάφνης καταλαβαίνω πως δεν φυσάει ούτε κατα διάνοια...Χμμμ όλα δείχνουν πως πρέπει να βγω έξω νωρίτερα από ότι είχα υπολογίσει...Τέτοιες μέρες σου λείπουν όταν δεν τις βλέπεις συχνά...Κι εμείς τις βλέπουμε..Είμαστε τυχεροί γι αυτό, που μένουμε εδώ...Από άποψη καιρού τουλάχιστον, γιατί αν το αναλύσουμε από άλλη άποψη θα πάθουμε και κρίση, και πανικό, και παράκρουση και ότι θες... Προς το παρόν αυτό δεν θα αναλυθεί περαιτέρω...Ίσως μια άλλη μέρα που θα φυσάει και θα βρέχει...Ο καίρος πρέπει να συμβαδίζει απόλυτα με τον συναισθηματικό μου κόσμο...Είναι αυτός ο ίδιος ο καιρός  που κράταει αυτή τη χώρα μες την τρελή χαρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ότι και να συμβαίνει π.χ στο οικονομικό σύστημα. 

Σε κάθε περίπτωση σήμερα είναι όμορφα...Πολύ όμορφα...Και μέχρι το Σάββατο βλέπουμε!!!