Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Μα πως αποφασίζεις;























...πως αποφασίζεις τι θα φας για πρωινό;
...και πως αποφασίζεις τι να φορέσεις αν φυσήξει;
...πως νομίζεις ότι θα φύγει απ' το μυαλό;
...μα πως στα αλήθεια, πες μου, πως τους άλλους κρίνεις;

...ποιος μες το βράδυ την κουβέρτα του θα δώσει;
...μα ποιος το φιλί σου θα απολαύσει;
...ας είναι, ποιος χαμόγελο θα απλώσει; 
...μα ποιος επιτέλους ποιος για έσενανε θα κλάψει;

...τι να πιστέψεις όταν υπάρχεις στο σκοτάδι;
...και τι να δώσεις, χωρίς τίποτα να πάρεις;
...τι σου αξίζει και τι θέλεις να στεριώσει;
...ειλικρινά τι είναι αυτό που σε τρομάζει;

Αδιαφορείς και αδιαφορώ, μα όχι και τόσο.
Κι όταν δεν θες, θέλω εγώ...
Εσύ να ξέρεις πως την πόρτα όταν ανοίξεις,
εσύ θα φύγεις, όχι εγώ...

Περιμένω...
Και αναρωτιέμαι...

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Το απόλυτο σκοτάδι!


Ο τοίχος άσπρος και φρεσκοβαμμένος, φώτιζε το θολό τοπίο γύρω του. Μου τράβηξε την προσοχή αμέσως. Δεν υπήρχε φεγγάρι. Ούτε πολλά αστέρια στον ουρανό. Κι όμως, αυτός ήταν τόσο φωτεινός. Χρειάστηκε να πλησιάσω για να διακρίνω το σκουρόχρωμο σημείο του. Το παράθυρο. Μπλε. Σκούρο προς ανοιχτό. Χρώμα σαν αυτό της θάλασσας. Χαμογέλασα. "Μου θυμίζει πολλά αυτό το χρώμα", σκέφτηκα. Ακόμα και τώρα. Πλησίασα κι άλλο. Το χαμόγελο δεν ήταν μεγάλης διάρκειας. Εξαλείφθηκε από το έντονο αίσθημα απορίας που με κυρίευσε. Κρίμα. Δεν υπήρχε πόρτα. Περιεργάστηκα το παράθυρο.Ήταν πολύ απλό παράθυρο. Τα παραθυρόφυλλα ήταν ξύλινα και έμοιαζαν αρκετά παλιά. Προσπάθησα να διακρίνω κάτι μέσα του. Μάταια. Αυτός ο τοίχος ήταν τόσο φωτεινός. Η αντίθεση ήταν πολύ μεγάλη και τα μάτια μου κουράστηκαν γρήγορα. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Ήμουν τόσο περίεργος όμως. Τι θα μπορούσα να κάνω; Μάλλον τίποτα, αποφάσισα. Έμεινα λίγο να κοιτώ την όψη του κτιρίου. Σίγουρα αξιοπερίεργη. Σίγουρα επιβλητική και σίγουρα όμορφη. Έκανα μεταβολή. Άρχισα να περπατώ προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κοντοστάθηκα. Συνέχισα. Η εικόνα είχε μείνει στο μυαλό μου. Άκουσα ένα τρίξιμο. Γύρισα. Το παράθυρο ήταν μισάνοιχτο πλέον. Ή και μισόκλειστο. Ειλικρινά δεν μπορούσα να θυμηθώ αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό ή κλειστό νωρίτερα. Νομίζω κλειστό. Αλλά ίσως και όχι. Όπως και να 'χει στο εσωτερικό του δεν φαινόταν τίποτα. Ίσως ήταν το απόλυτο σκοτάδι. Ίσως η θαμπάδα από το έντονο άσπρο του τοίχου. Απροσδιόριστο! Ποιος είχε όμως ανοίξει το παράθυρο;

-Εγώ, απάντησε μία φωνή.

-Μα πως; Δεν μίλησα.

-Εγώ σε άκουσα.

-Μα...Ποιος είσαι;Γιατί άνοιξες το παράθυρο;

-Ήθελα να τραβήξω την προσοχή σου. Ήθελα να σε γνωρίσω!Ήσουν αρκετή ώρα εδώ.
M' άρεσε η παρέα σου. Δεν ήθελα να φύγεις,έτσι.
Προσπάθησα να ανοίξω το παράθυρο.

-Γιατί θέλεις να με γνωρίσεις;Γιατί εμένα;

-Νιώθω ότι θα με καταλάβεις.Με έκανες να νιώσω όμορφα.

-Εδώ μένεις;Γιατί τόσο σκοτάδι;Δεν σε βλέπω...

-Εδώ μένω, ναι.Πάντα εδώ έμενα. Δεν μ' αρέσει το φως...Με τρομάζει.

-Θα μπορούσα να σε δω;

-ΌΧΙ, δεν γίνεται αυτό.

-Μα γιατί;Πως αλλιώς θα γνωριστούμε;

-Δεν αποκαλύπτομαι ποτέ στους άλλους. Άμα θέλεις θα μιλάμε όπως τώρα.
Και έτσι θα γνωριστούμε.

-Μα εσύ με βλέπεις...

-Κάνεις λάθος!Δεν σε βλέπω.Δεν μπορώ να δω.

-Γιατί όχι;

-Δεν φαίνεσαι από εδώ. Η αντίθεση των χρωμάτων είναι έντονη.

-Άνοιξε κι άλλο το παράθυρο.

-Έχει μαγκώσει...

-Γιατί δεν το φτιάχνεις τότε;Εύκολο θα 'ναι.

-Δεν θέλω!

-Δεν καταλαβαίνω...Δεν θέλεις να με δεις;

-Δεν καταλαβαίνεις...Καλύτερα να φύγεις.Δεν θα μου λείψεις.
Θα σταματήσει και κάποιος άλλος να με θαυμάσει.
Το χρώμα του παραθύρου μου έχει το χρώμα της θάλασσας και ο τοίχος μου είναι τόσο φωτεινός.
Εσύ καλύτερα να φύγεις.Δεν φαίνεσαι και τόσο ικανός να με αγαπήσεις τελικά.


Το παράθυρο έκλεισε.
Το χρώμα του ήταν το ίδιο έντονο και ξυπνούσε ακόμα περισσότερες αναμνήσεις.
Δεν χαμογέλασα.Προβληματίστηκα.Απόρησα.


Είναι περίεργη η ζωή και οι ρόλοι της. Πιο περίεργοι είναι όμως όσοι τους παίζουν.
Περπατούσα σέρνοντας τα πόδια μου στο χώμα. Σκεφτόμουν έντονα.
Άναψα ένα τσιγάρο.
Ανθρώπινες σχέσεις.
Μισάνοιχτα και μισόκλειστα παράθυρα.
Μέσα και έξω. Εγώ και εσύ.
Ένα χρώμα και ένα άλλο, ένα διαφορετικό χρώμα.

Το απόλυτο σκοτάδι...Κρίμα!

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Ένα περιστέρι δεν φέρνει την Άνοιξη...





Σου μίλησα για κάποια πράγματα. Το μόνο που έκανες ήταν να με κοιτάς.
Συνέχισα. Κι εσυ συνέχισες να με κοιτάς.
Σταμάτησα. Απόρησες και συνέχισες να με κοιτάς για λίγα δευτερόλεπτα.
Σε κοιτάξα κι εγώ. Τραβήξες το βλέμμα σου.
Ένα χελιδόνι. Δεν είχες δει ακόμα, παρ'ολο που είχε σχεδόν τελείωσει η Άνοιξη.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Τι καιρό κάνει εκεί?





- Ξεράθηκε το πρώτο χόρτο μέρες τώρα. Πάει. Η αναπνοή σου έγινε πιο βαριά. Η ατμόσφαιρα πιο μαύρη και το νέρο στο συντριβάνι θα ΄ναι σύντομα παράδεισος. Εδώ κάνει ζέστη... Και αναρωτιέμαι, τι καιρό κάνει έκει πέρα??
-Μα γιατί ρωτάς? Γιατί θες να μάθεις?
-Δεν θα μου πεις? Μια απλή ερώτηση έκανα...
-Ναι, ναι μα και βέβαια! Απλά με βάζει σε σκέψεις... Τι θα αλλάξει για σένα άμα σου πω τι καιρό κάνει εκεί??
-Μάλλον τίποτα...Απλή περιέργεια είναι!
-Απλή περιέργεια!? Μάλιστα.
-Μα δεν μου απαντάς...
-Εδώ κάνει ψύχρα, λοιπόν...


Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα κτυπώ..!!


Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά                Χα χα -   

Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά          Χα χα 

μια και είμαι εγώ παιδί   ξέρω πάντα να γελώ 
κι άμα θες απ΄ την αρχή ξαναρχινώ.    Χα χα!










photo taken by Nephelie