Μην ξεχάσεις γιατί...χάνομαι!

"Δεν είμαι σίγουρη για πολλά πράγματα! Η αντικειμενικότητα, πόσο μάλλον μια αντικειμενική σιγουριά αδυνατεί να ξεχωρίσει μέσα σε τόσες μικρές και θαυματουργές ανασφάλειες. Αναρωτιέμαι συνέχεια τι είναι και τι σημαίνει εμπιστοσύνη και ψάχνω να βρω αν υπάρχει η λέξη αυτή στο λεξιλόγιο μου. Στο δικό σου υπάρχει, αλλά είναι αυτή η ίδια λέξη ή μάλλον έχει αυτό το ίδιο νόημα...; Κι αν ναι, σε θαυμάζω, απλά! Πραγματικά σε θαυμάζω!  Και εξακολουθώ να αδυνατώ... Είναι το ότι είμαι μακρυά σου, φταίει κάποιος ή κάποιοι άλλοι; Δεν ξέρω... πραγματικά και φοβάμαι. Οι άνθρωποι αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό, από στιγμή σε στιγμή, από σκέψη σε σκέψη...ω ναι, αλλάζουν, όλοι, ανεξαιρέτως...τρομακτικό! Σκέπασε με, και θα το ξεχάσω αλλά ταυτόχρονα πάρε τη ζαλάδα μου και καν' την χαμόγελο! Γελάς, το ξέρω αλλά εγώ φοβάμαι και τρέμω...κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ. Σε παρακαλώ, μην ξεχάσεις επειδή τελείωσε το όνειρο. Μην ξεχάσεις, επειδή ξύπνησες. Μην ξεχάσεις γιατί...χάνομαι!"

WHO SAID...

There is always more to be written

And there is more to be said

Since there is a limit @Twitter

Let's just post-er thoughts through the web

at the streets, in our rooms and watch the sparkles 

of fire.

I didn't...

This Is A MorningTime Story

Δεν ξέρω τι ώρα είναι ακριβώς, αλλά ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά καθώς νιώθω το σώμα μου να αποζητά την κίνηση. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και 100% σίγουρη ότι αυτό είναι που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Πιθανολογώ ότι και εσύ με έχεις νωρίτερα αγγίξει ή τέλος πάντων το φως από τη μπαλκονόπορτα της οποίας τα παντζούρια δεν έκλεισα έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Η θερμοκρασία πάντως σίγουρα έχει ανέβει και όταν τελικά ανοίγω τα μάτια μου βλέπω τα δικά σου να με κοιτούν με ένα τελείως σοβαροφανές και ταυτόχρονα αγουροξυπνημένο βλέμμα. Ήρθε η ώρα να θέσεις την ερώτηση που σε ταλανίζει τουλάχιστον το τελευταίο πεντάλεπτο και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τα πράγματα είναι νομίζω σοβαρά και η αγωνία μου κορυφώνεται. Στην ουσία, αρχίζω να σε βλέπω λίγο καλύτερα αλλά και πάλι καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά για να σ' ακούσω. Αργά ή γρήγορα μου θέτεις το ερώτημα χωρίς να μιλήσεις καθόλου και πριν καλά καλά πάρεις απάντηση (ούτως ή άλλως αδυνατώ) γυρίζεις πλευρό. Εγώ χαμογελάω γιατί δεν μπορώ να γελάσω και συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει πριν από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα σιωπής.

Αργότερα την ίδια μέρα, είναι η σειρά μου να βασανιστώ με το ίδιο ερώτημα. Υπολογίζω πως έχει περάσει μισή με μία ώρα από τότε που το έθεσες εσύ και δεν το απάντησα εγώ. Τώρα εσύ έχεις τελείως κλειστά τα μάτια σου και εγώ τα έχω γαρίδα. Ξεκινάω να κινούμαι στην ευρύτερη περιοχή του κρεβατιού, χωρίς να σηκώνομαι, προσπαθώντας να σου τραβήξω την προσοχή. Δεν θα αργήσω πολύ να ρωτήσω λοιπόν: "Τι ώρα είναι;" Το καλύτερο κομμάτι είναι ότι δεν θα αργήσεις καθόλου να μου απαντήσεις ότι "είναι 10!", χωρίς καν να ανοίξεις τα μάτια σου!

Να με ερωτευτείς χειμώνα...

Έγραψα σε ένα χαρτί:

" Όλοι οι ανοιξιάτικοι έρωτες είναι ανούσιοι και επισφαλείς, το θέμα είναι να ερωτευτείς χειμώνα."

Και εξήγησα πως την άνοιξη η φύση χαίρεται, η φυση αναπαράγεται εξ' ορισμού και επομένως ένας έρωτας είναι αναμενόμενος. Το χειμώνα δεν υπάρχει ούτε τέτοια προδιάθεση ούτε τόσο ερωτικό περιβάλλον. 

Το χειμώνα οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν να έχουν ερωτευτεί την άνοιξη ή το καλοκαίρι, αν δεν προλάβουν την άνοιξη, και να έχουν έναν άνθρωπο δίπλα τους να τους ζεσταίνει τα πόδια.

Φαντάσου λοιπόν πως είναι να ερωτεύεσαι χειμώνα! Χωρίς τα λουλούδια και τα αρώματα να σε περιτρυγυρίζουν, με τo κρύο και την απογευματινή νύχτα να σε οδηγεί σπίτι... Φαντάσου!

Και τότε, δες πως αξίζει να με ερωτευτείς χειμώνα!

Υ.Γ: Μην ανησυχείς, θα σε ερωτευτώ χειμώνα. Σε ερωτεύομαι χειμώνα...