Will see you bought and sold, and sold, riding home I don't know...Ain't no home..."
I'm blanklyfrustrated though seriously alive
I assume we can make it, I'm going to be ticking time {I didn't mean to write this down, I was thinking something else}
We don't mean the same, as if anything ever meant to be the same
All we can wish for is that we attempt to stay the same
{I didn't mean to write this down, I was thinking something else}
Anyway, today
I'm just riding home
But I don't know
Ain't no home {I was thinking all of what, we deny everyday}
Σου είπα πολλές φορές πως αυτό που έχεις είναι τουλάχιστον ένα πρόβλημα! Θα στο πω απλά... να κι εγώ το έχω πάθει. Γενικά συμβαίνει βρε παιδί μου και περιγραφικά βρίσκεται π.χ εδώ. Αλλά εσύ το παράκανες! Μπορείς να αναλωθείς σε ότι εφήμερη σκέψη, ιδέα, κίνηση (κ.ο.κ) θέλεις, αλλά το ξέρεις πως δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να λύσεις το οτιδήποτε αερολογώντας. Θα στο πω κι αλλιώς, όλοι είμαστε άξιοι της μοίρας μας, τουλάχιστον με την φιλοσοφική της έννοια και όλοι υπόλογοι του εαυτού μας. Μην ψάχνεις να βρεις αλλού, κάτι που ξέρεις που είναι. Αφού είναι εκεί που ξέρεις. Με όση Σάρα και Μάρα κι αν συνδιαλλαχτείς η απάντηση είναι εκεί που ξέρεις. Έκλεισα.
"Δεν είμαι σίγουρη για πολλά πράγματα! Η αντικειμενικότητα, πόσο μάλλον μια αντικειμενική σιγουριά αδυνατεί να ξεχωρίσει μέσα σε τόσες μικρές και θαυματουργές ανασφάλειες. Αναρωτιέμαι συνέχεια τι είναι και τι σημαίνει εμπιστοσύνη και ψάχνω να βρω αν υπάρχει η λέξη αυτή στο λεξιλόγιο μου. Στο δικό σου υπάρχει, αλλά είναι αυτή η ίδια λέξη ή μάλλον έχει αυτό το ίδιο νόημα...; Κι αν ναι, σε θαυμάζω, απλά! Πραγματικά σε θαυμάζω! Και εξακολουθώ να αδυνατώ... Είναι το ότι είμαι μακρυά σου, φταίει κάποιος ή κάποιοι άλλοι; Δεν ξέρω... πραγματικά και φοβάμαι. Οι άνθρωποι αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό, από στιγμή σε στιγμή, από σκέψη σε σκέψη...ω ναι, αλλάζουν, όλοι, ανεξαιρέτως...τρομακτικό! Σκέπασε με, και θα το ξεχάσω αλλά ταυτόχρονα πάρε τη ζαλάδα μου και καν' την χαμόγελο! Γελάς, το ξέρω αλλά εγώ φοβάμαι και τρέμω...κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ. Σε παρακαλώ, μην ξεχάσεις επειδή τελείωσε το όνειρο. Μην ξεχάσεις, επειδή ξύπνησες. Μην ξεχάσεις γιατί...χάνομαι!"
Δεν ξέρω τι ώρα είναι ακριβώς, αλλά ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά καθώς νιώθω το σώμα μου να αποζητά την κίνηση. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και 100% σίγουρη ότι αυτό είναι που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Πιθανολογώ ότι και εσύ με έχεις νωρίτερα αγγίξει ή τέλος πάντων το φως από τη μπαλκονόπορτα της οποίας τα παντζούρια δεν έκλεισα έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Η θερμοκρασία πάντως σίγουρα έχει ανέβει και όταν τελικά ανοίγω τα μάτια μου βλέπω τα δικά σου να με κοιτούν με ένα τελείως σοβαροφανές και ταυτόχρονα αγουροξυπνημένο βλέμμα. Ήρθε η ώρα να θέσεις την ερώτηση που σε ταλανίζει τουλάχιστον το τελευταίο πεντάλεπτο και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τα πράγματα είναι νομίζω σοβαρά και η αγωνία μου κορυφώνεται. Στην ουσία, αρχίζω να σε βλέπω λίγο καλύτερα αλλά και πάλι καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά για να σ' ακούσω. Αργά ή γρήγορα μου θέτεις το ερώτημα χωρίς να μιλήσεις καθόλου και πριν καλά καλά πάρεις απάντηση (ούτως ή άλλως αδυνατώ) γυρίζεις πλευρό. Εγώ χαμογελάω γιατί δεν μπορώ να γελάσω και συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει πριν από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα σιωπής.
Αργότερα την ίδια μέρα, είναι η σειρά μου να βασανιστώ με το ίδιο ερώτημα. Υπολογίζω πως έχει περάσει μισή με μία ώρα από τότε που το έθεσες εσύ και δεν το απάντησα εγώ. Τώρα εσύ έχεις τελείως κλειστά τα μάτια σου και εγώ τα έχω γαρίδα. Ξεκινάω να κινούμαι στην ευρύτερη περιοχή του κρεβατιού, χωρίς να σηκώνομαι, προσπαθώντας να σου τραβήξω την προσοχή. Δεν θα αργήσω πολύ να ρωτήσω λοιπόν: "Τι ώρα είναι;" Το καλύτερο κομμάτι είναι ότι δεν θα αργήσεις καθόλου να μου απαντήσεις ότι "είναι 10!", χωρίς καν να ανοίξεις τα μάτια σου!
" Όλοι οι ανοιξιάτικοι έρωτες είναι ανούσιοι και επισφαλείς, το θέμα είναι να ερωτευτείς χειμώνα."
Και εξήγησα πως την άνοιξη η φύση χαίρεται, η φυση αναπαράγεται εξ' ορισμού και επομένως ένας έρωτας είναι αναμενόμενος. Το χειμώνα δεν υπάρχει ούτε τέτοια προδιάθεση ούτε τόσο ερωτικό περιβάλλον.
Το χειμώνα οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν να έχουν ερωτευτεί την άνοιξη ή το καλοκαίρι, αν δεν προλάβουν την άνοιξη, και να έχουν έναν άνθρωπο δίπλα τους να τους ζεσταίνει τα πόδια.
Φαντάσου λοιπόν πως είναι να ερωτεύεσαι χειμώνα!Χωρίς τα λουλούδια και τα αρώματα να σε περιτρυγυρίζουν, με τo κρύο και την απογευματινή νύχτα να σε οδηγεί σπίτι... Φαντάσου!
Και τότε, δες πως αξίζει να με ερωτευτείς χειμώνα!
Υ.Γ: Μην ανησυχείς, θα σε ερωτευτώ χειμώνα. Σε ερωτεύομαι χειμώνα...
Έμεινε ένα τραγούδι να θυμίζει εσένα, την
κιθάρα και το αμάξι σου… πίσω απ' το φως της μουσικής. Να θυμίζει το χαμόγελο σου όσο ωραίο όσο… αργεντίνικο ταγκό! Και παρ' όλο που ποτέ σου δεν με γύρεψες στα αλήθεια... μ'
ένα σκοπό χερουβικό… εγώ πιστεύω πως υπάρχει μιαν αλήθεια, που δεν τη ξέρω μόνο εγώ!
Σε άκουσα ευλαβικά για ώρα...γιααυτόντον κόσμο που μισείς...που σε τρομάζει, σε ζαλίζει, σ' αρρωσταίνει, που μακρυά του δεν αντέχεις μια στιγμή. Έπειτα ζήτησα να με πάρεις όπως είμαι, χωρίς παλτό, χωρίς τσιγάρο & ποτό, και ας προσπαθήσουμε να δούμε τι θα γίνει κι ας το γνωρίζω πως εγώ...δεν είμαι αυτός!Μέχρι κι εσύ πίστεψες θα τα καταφέρω, θα το νικήσω το ανυπέρβλητο κενό, γιατί νόμισες...ήμουνα μεγάλος...& ικανός;
Μα η αλήθεια αγάπη μου στ' αλήθεια είναι μία: ποτέ ένα σπουργίτι δεν θα γίνει αετός!
Οι εποχές έχουν αλλάξει, σκληρός προβλέπεται ο χειμώνας αυτός. Θα κάνει κρύο, θα... ρίχνει χιόνικαι εγώ αυτούσια όπως και θέλω θα... πενθώ την ερημιά ενός φιλιού! Έτσι είναι, ότι και να λέμε, ότι κι αν θέλεις, η αλήθεια λέει πως... σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει, ξεφτίζει και σκούζει ένα <μπαμ> σαναπό ήχοχαλασμένου πιστολιού!
Ναι... για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και φυσικά...για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
Όλοι... νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
Μα τοσπουργίτι δε θα γίνει αετός!
Όχι μόνο γιατί δεν μπορεί, αλλά και γιατί δεν θέλει!
Με ρώτησες πως είμαι σαν άνθρωπος και εγώ σου είπα όση αλήθεια μπόρεσα να διατυπώσω σε λέξεις. Δεν ξέρω τι περίμενες ή τι ήθελες να ακούσεις και δεν ξέρω τι τελικά άκουσες, κατάλαβες και σκέφτηκες. Η διάθεση μου τον πολύ τελευταίο καίρο, και για καιρό τώρα, είναι ξεκάθαρα ποιητική που μέχρι και ο γραπτός μου λόγος αγκωμαχά μέχρι να φτάσει στην τελεία! Αυτό που αποζητά είναι οι φραστικές αλήθειες που μπορούν να αποτυπώσουν ταυτόχρονα συναίσθημα και σκέψη, αλλά το πρόβλημα έγκειται στη δυσνοητότα του αποτελέσματος...
Μεταξύ μας, λοιπόν, σου είπα πόσο ανακόλουθος άνθρωπος είμαι- όπως όλοι μας- αλλά και πως προσπαθώ να περιορίσω αυτό το χαρακτηριστικό μετατρέποντας με σε ένα δινό ρομποτάκι της λογικής εννοείται χωρίς αποτέλεσμα. Προσπαθώ ακριβώς γιατί το συναίσθημα μου είναι άπλετο και απέραντο και η χαλιναγώγηση του προυποθέτει μικρά εγωιστικά φίλτρα σε διασπορά. Η έμπνευση μου κάπου εδώ τελείωνει γιατί δεν μπορώ να δικαιολογήσω τίποτε άλλο. Δεν είμαι έτσι και σε όποιον αρέσω. Δεν είμαι εγώ και κανένας άλλος. Είμαι εδώ για να σ' ακούσω, αλλά ψάχνω την ουσία και όχι τη σύγκρουση. Αν μου κρατάς μούτρα και δεν με ακουμπάς επείδη εγώ είμαι λάθος, μην περιμένεις να καταλάβω. Δείξε μου πως είναι το σωστό...
Αν σε πιλατεύει έρημε κι απόψε η ντροπή
και ψηλαφίζει το πρόσωπό σου η βουβαμάρα,
αν η σύνδεση με το μυαλό σου έχει κοπεί
κι αν ό,τι άκουσες το ‘κανες γαργάρα,
αν γονατίζεις απ’ του αύριο το βάρος
κι ούτε στιγμή δε σηκώνεις ανάστημα,
αν σαν παροπλισμένος στέκεσαι φάρος
κι είσαι σημάδι μόνο για τα βλάσφημα. Σαν το λιοντάρι αν περνάς φλεγόμενα στεφάνια
και τρομάζεις με του ξυραφιού την κόχη,
αν δε σε καρτερεί κανείς στα μακρινά λιμάνια, καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».
Αν βαρέθηκες τους υπαινιγμούς,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».
αν φοβάσαι τους απότομους γκρεμούς,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι». Αν η γιορτή είναι δικιά τους επινόηση,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».
αν δε σου φτάνει απλά η συγχώρεση,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».
Αν δεν αντέχεις τη φήμη να περιφρονείς
κι όσοι θυμούνται εύχεσαι για να πεθάνουν,
αν απ’ το τέλος της ουράς περιμένεις να φανείς,
σε περιπαίζουν όσοι έμαθαν να χάνουν.
Αν δε ξετρυπώνεις ούτε ένα χαμόγελο
σε χωράφι με χιλιάδες ηλιοτρόπια
κι αν ότι είσαι ζωντανός σου μοιάζει ανώφελο,
γιατί ρουφάς την ατυχία απ’ τα ωροσκόπια
Αν αρματώνεσαι με ψέμα από το χθες
και ρίχνεις άσκοπα ενώ κινούνται οι στόχοι
κι αν μαλάκα σ’ έκανε το προφανές,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».
Σκέφτομαι αδιάκοπα πως δεν "χωράμε" όλοι εδώ, όχι γιατί δεν χωράμε αλλά γιατί ενίοτε δεν μας χωράει ο τόπος. Δεν μας χωράει κατά πολλές έννοιες. Δεν μας χωράει ως πλούσιους και ως φτωχούς, δεν μας χωράει ως μικρούς και μεγάλους, δεν μας χωράει ως ελεύθερους και πολιορκημένους, δεν μας χωράει ως εγώ και εσύ! Γιατί εγώ και εσύ, αδυνατούμε και οι δυο.Γιατί εσύ και εγώ, είμαστε σχεδόν ανίκανοι να αντεπεξέλθουμε σε ιδέες, σε αξίες, σε ηθικότητες, σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας ενώσει. Γιατί εγώ και εσύ είμαστε ασταθείς, είμαστε αδαείς, είμαστε...εγώ και εσύ. Κι αν και έχουμε ξαναπεί πως εγώ δεν είμαι εγώ και εσύ δεν είσαι εσύ, το εγώ και εσύ ή το δεν είμαι εγώ και δεν είσαι εσύ δεν κάνουν εμείς. Γιατί εγώ και εσύ δεν είμαστε μέρος μιας μαθηματικής εξίσωσης. Κι αν μερικές φορές, ένα ή περισσότερα εγώ και ένα ή περισσότερα εσύ κάνουν ένα εμείς, είναι τυχαίο και ίσως με ημερομηνία λήξης. Αν, αν πότε γίνουμεένα ολόκληρο ΕΜΕΙΣ,εγώ και εσύ θα αυτοκτονήσουμε αναγκαστικά, αγάπη μου...
Αυτά περιτριγυρίζουν το μυαλό μου, όταν δεν σε κοιτάω.
Α και κάτι άλλο, είμαι απολιτίκ, γιατί όλα τα ζητήματα είναι τουλάχιστον υπαρξιακά και μόνο με φιλοσοφική αναζήτηση μπορούν να ωριμάσουν και γιάτι στην πορεία χάνεται ή χάθηκε η ουσία. Ανακούφιση τώρα...
Χρειάζομαι μια ώθηση, να και κάτι που νιώθω έντονα σήμερα 20/06/2011. Αύριο 21/06/2011 ευλπιστώ πως θα έχω πάρει την ώθηση μου και θα βαδίζω με χαρά στη χαρά!
Αύριο λοιπόν θέλω:
Να λάβω την απάντηση που περιμένω επιτέλους για να ξέρω τι μου γίνεται.
Να μην ξυπνήσω το πρωί έχοντας δει ένα όνειρο που θυμάμαι γιατί απλά ήταν ουσιαστικό και έντονο.
Να μην ξεχάσω αυτά που έχω να κάνω.
Να συναντήσω φίλους και γνωστούς.
Να μην λυπηθώ ούτε λεπτό.
Να με συνεπάρει το "χάος" του Συντάγματος και όχι το χάος του συντάγματος!
Να μυρίσω "καθαρο" αέρα.
Να μην αναρωτηθώ ούτε στιγμή για το τι θα κάνω αύριο, παρά να κοιμηθώ με ένα κολλήμένο χαμόγελο παραμάσχαλα.
Να ζήσω την μέρα ολόκληρη, όχι μισή, όχι ανούσια, όχι βαρετή και όχι καταθλιπτική!
Να πάρω μια ώθηση και να βγω από το ψυχολογικό μου τέλμα. Επιτέλους!
Ήταν η στιγμή που αναρωτήθηκα που ακριβώς κρύβεται η ομορφιά εκείνη που γεμίζει τα πάντα... Ήτανε η στιγμή εκείνη που έχασα τον ειρμό μου και ποτέ δεν αποφάσισα. Δεν έχει σημασία εξάλλου. Δεν έχει σημασία, γιατί είναι παντού. Είναι εκεί που κρύβεται και κρύβεται παντού. Γιατί άραγε εμπνέει ο πόνος; Γιατί εμπνέει η ασχήμια και γιατί όχι η ομορφιά;
Γιατί μάλλον όταν εμπνέει ο πόνος και η ασχήμια ψάχνει κανείς την ομορφιά και την χαρά κάπου μέσα εκεί κρυμμένη. Γιατί η ομορφιά της κοινής θέας δεν έχει κάτι να ψάξεις μέσα της, σου δίνεται απλόχερα. Και έτσι δεν έχει πλάκα... αν υπάρχει αυτό που λέμε "είναι στη φύση μας"- που δεν υπάρχει, και αν υπάρχει το νορμάλ που δεν υπάρχει τότε η αναζήτηση, η χαρά της ανακάλυψης, η συνεχής εξέλιξη είναι αυτό που κινεί τον κόσμο γύρω μας και αποτελεί το πιο "φυσικό" ή "νορμάλ" στοιχείο του. Και κατ' επέκταση δεν μπορεί να σου δίνεται απλόχερα ή μάλλον δεν σε ενθουσιάζει και τόσο και δεν έχει και πλάκα...
Και άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι... αυτό που ψάχνω είναι παντού και θα 'ναι εκεί για πάντα αρκεί να θέλω και να προσπαθώ να το κοιτώ και να το βλέπω...
Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα ποτέ να σε βγάλω από πάνω μου. Εσένα που με παρακολουθείς μέσα από γλάστρες και μου πλασάρεις μυρωδιές ανασφάλειας. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα ποτέ να σε πιάσω επ' αυτοφόρω και να σε απειλήσω με την ίδια σου τη ζωή να μην το ξανακάνεις...Αλίμονό σου! Αλλά τι λέω... τυχαίνει να σε συμπαθώ! Τυχαίνει να νιώθω τη ασφάλεια σου! Ξέρω ότι με βλέπεις, ξέρω ότι με προσέχεις, ξέρω ότι είσαι εκεί να με κρατήσεις, να με τραβήξεις, να με απομακρύνεις από άλλους και να με σπρώξεις σε άλλους. Όπως και να το κάνουμε, όσο με εμποδίζεις τόσο με ωθείς! Όσο με περιορίζεις τόσο μου ανοίγεις τα μάτια ή τέλος πάντων δεν είσαι κάτι το αμιγώς καλό ή κακό και δεν θα σε ορίσω ως κάτι τέτοιο.
Ήτανε μια απλή αλλά τόσο ουσιαστική βραδιά. Αυτός ήτανε ήδη εκεί και ύστερα ήρθε και εκείνη. Δεν το περίμενα αλλά περάσαμε όμορφα όλοι μαζί! Οι λέξεις δεν χτυπούσαν στο πάτωμα και τα λόγια δεν σκόρπιζαν στο αέρα. Όλοι χαμογελάσαμε, όλοι γελάσαμε, όλοι διασκεδάσαμε και όλοι ακούσαμε, μάθαμε και σκεφτήκαμε! Όλοι οι 3! Ακόμα κι όταν γίναμε 2 για στιγμές ή δευτερόλεπτα, ή 4 για διαστήματα, ακόμα και τότε.Και κάποιος ούρλιαξε, και κάποιος φώναξε, και κάποιος δάκρυσε και όλοι γελάσαμε...
Είναι για να θυμάμαι το χαμόγελο που απόλαυσα πιο πολύ, την αμηχανία που ξέρω πως ένιωθα αλλά που η ομορφιά του χώρου επισκίασε, όλα όσο δεν έκρυψα και την πόρτα που άφησα ανοιχτή φεύγοντας. Ρώτησε με τι θέλω και θα σου πω!
Υ.Γ: Ακόμα κι αν το ξέρεις ήδη...ακόμα κι αν το είπες πρώτα...ακόμα κι αν!
Αχ, δεν ξέρω μπήκε ωραίο κομμάτι "Dance Dance Dance" λέει με έντονο drum & bass! Love it!
Απλά ξεκίνησα και απλά καλύτερα να μην σταματήσω τώρα, μιας και ξεκίνησα! Ξέρω καλά τι συμβαίνει, ξέρω πολύ καλά! Αλλά λίγο το αποφεύγω...ξέρεις. Δεν το αποδέχομαι, δεν το παραδέχομαι, δεν δεν το λέω! Είναι τελείως υποσυνείδητο κανονίκα, αλλά το συνειδητό μου μέρος είναι μέγαλο λαμόγιο!
Θα χτυπήθω...
Και τώρα πάει αυτό, είναι το αλλό...η μανία! Τρομερό! Απίστευτο! Χαμογέλα :)
Άλλαξε τραγούδι...I remember when I remember when I lost my mind... Δεν θέλω να τα θυμάμαι όλα! Πόλλα από αυτά δεν θέλω να τα θυμάμαι! Αλλά όλο και κάτι θα τα θυμίζει... Μπορώ να γυρίσω στο προχτές ή στην προηγούμενη παρασκευή συγκεκριμένα! Εκεί θέλω! Εκεί θέλω να 'μαι! Τουλάχιστον ξέρω το πού! Θα βρω και το πώς! Άβρα κατάβρα και Αλοχαμόρα στα γρήγορα!
Τι είναι λοιπόν αυτό;;; Τίποτα! Αυτό ήτανε! :)
ooooo New York ooooo If I can make it here, I can make it anywhere!
Όταν το μυαλό σταμάτησε, ο χρόνος δε σταμάτησε.
Έτρεχε.
Όταν το μυαλό σταμάτησε, η καρδιά της χτυπούσε.
Δυνατά.
Όταν το μυαλό σταμάτησε, η ζωή ήταν ωραία.
Πολύ ωραία!
Όταν το μυαλό σταμάτησε, χαμογέλασε.
Κρυφά, γιατί αυτή σκέφτηκε...
Όταν οι άλλοι κοιτούσαν, αυτός έβλεπε.
Όταν οι άλλοι μιλούσαν, αυτός δεν είχε τίποτα να πει.
Όταν όλοι ήταν κάποιοι, αυτός δεν ήταν κανένας.
Και κάπως έτσι αυτοπροσδιορίζομαι και υπάρχω.
Και κάπως έτσι βλέπω τους γύρω μου:
Γιατί κάπως έτσι είμαι ή δεν είμαι.
Γιατί κάπως έτσι είναι ή δεν είναι.
