Δεν ξέρω τι ώρα είναι ακριβώς, αλλά ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά καθώς νιώθω το σώμα μου να αποζητά την κίνηση. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και 100% σίγουρη ότι αυτό είναι που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Πιθανολογώ ότι και εσύ με έχεις νωρίτερα αγγίξει ή τέλος πάντων το φως από τη μπαλκονόπορτα της οποίας τα παντζούρια δεν έκλεισα έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Η θερμοκρασία πάντως σίγουρα έχει ανέβει και όταν τελικά ανοίγω τα μάτια μου βλέπω τα δικά σου να με κοιτούν με ένα τελείως σοβαροφανές και ταυτόχρονα αγουροξυπνημένο βλέμμα. Ήρθε η ώρα να θέσεις την ερώτηση που σε ταλανίζει τουλάχιστον το τελευταίο πεντάλεπτο και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τα πράγματα είναι νομίζω σοβαρά και η αγωνία μου κορυφώνεται. Στην ουσία, αρχίζω να σε βλέπω λίγο καλύτερα αλλά και πάλι καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά για να σ' ακούσω. Αργά ή γρήγορα μου θέτεις το ερώτημα χωρίς να μιλήσεις καθόλου και πριν καλά καλά πάρεις απάντηση (ούτως ή άλλως αδυνατώ) γυρίζεις πλευρό. Εγώ χαμογελάω γιατί δεν μπορώ να γελάσω και συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει πριν από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα σιωπής.
Αργότερα την ίδια μέρα, είναι η σειρά μου να βασανιστώ με το ίδιο ερώτημα. Υπολογίζω πως έχει περάσει μισή με μία ώρα από τότε που το έθεσες εσύ και δεν το απάντησα εγώ. Τώρα εσύ έχεις τελείως κλειστά τα μάτια σου και εγώ τα έχω γαρίδα. Ξεκινάω να κινούμαι στην ευρύτερη περιοχή του κρεβατιού, χωρίς να σηκώνομαι, προσπαθώντας να σου τραβήξω την προσοχή. Δεν θα αργήσω πολύ να ρωτήσω λοιπόν: "Τι ώρα είναι;" Το καλύτερο κομμάτι είναι ότι δεν θα αργήσεις καθόλου να μου απαντήσεις ότι "είναι 10!", χωρίς καν να ανοίξεις τα μάτια σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου