Με ρώτησες πως είμαι σαν άνθρωπος και εγώ σου είπα όση αλήθεια μπόρεσα να διατυπώσω σε λέξεις. Δεν ξέρω τι περίμενες ή τι ήθελες να ακούσεις και δεν ξέρω τι τελικά άκουσες, κατάλαβες και σκέφτηκες. Η διάθεση μου τον πολύ τελευταίο καίρο, και για καιρό τώρα, είναι ξεκάθαρα ποιητική που μέχρι και ο γραπτός μου λόγος αγκωμαχά μέχρι να φτάσει στην τελεία! Αυτό που αποζητά είναι οι φραστικές αλήθειες που μπορούν να αποτυπώσουν ταυτόχρονα συναίσθημα και σκέψη, αλλά το πρόβλημα έγκειται στη δυσνοητότα του αποτελέσματος...
Μεταξύ μας, λοιπόν, σου είπα πόσο ανακόλουθος άνθρωπος είμαι- όπως όλοι μας- αλλά και πως προσπαθώ να περιορίσω αυτό το χαρακτηριστικό μετατρέποντας με σε ένα δινό ρομποτάκι της λογικής εννοείται χωρίς αποτέλεσμα. Προσπαθώ ακριβώς γιατί το συναίσθημα μου είναι άπλετο και απέραντο και η χαλιναγώγηση του προυποθέτει μικρά εγωιστικά φίλτρα σε διασπορά. Η έμπνευση μου κάπου εδώ τελείωνει γιατί δεν μπορώ να δικαιολογήσω τίποτε άλλο. Δεν είμαι έτσι και σε όποιον αρέσω. Δεν είμαι εγώ και κανένας άλλος. Είμαι εδώ για να σ' ακούσω, αλλά ψάχνω την ουσία και όχι τη σύγκρουση. Αν μου κρατάς μούτρα και δεν με ακουμπάς επείδη εγώ είμαι λάθος, μην περιμένεις να καταλάβω. Δείξε μου πως είναι το σωστό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου