Το έζησα κι αυτό!

Είναι κάτι που δυσκολεύομαι να περιγράψω. Αλλά ήταν δικό μου! Ακόμα και αν δεν ήταν ολοκληρωτικά δικό μου, το έζησα σαν να ήταν μοναδικά δικό μου! Ήταν μια υπέροχη μέρα, με σωστή θερμοκρασία, με συντονισμένο ουρανό: "...Όλα τα σύννεφα κατευθύνονται προς την Ακρόπολή!". Μα τι ξεχωριστό να ζεις τέτοιες και γενικότερα στιγμές στο κέντρο της Αθήνας. Πόση ενέργεια και πόση γαλήνη μπορεί να σου δώσει μια οποιαδήποτε θέα της Ακρόπολης μέσα σε όλο αυτό το χάος; Το έχω πει πολλές φορές, πως είναι απερίγραπτα σπάνιο αυτό που μπορεί να ζήσει κανείς, σε συναισθηματικό επίπεδο στο κέντρο της Αθήνας!

Εκεί λοιπόν, με θέα την Ακρόπολη, με ένα μεγάλο χαμόγελο και τεράστια περηφάνια ανέπνευσα καυσαέριο και άκουσα αυτό:



Το άκουσα από ένα μοναδικό βιολί.
Δεν μου στοίχισε τίποτα.
Μόνο ένα ρίγος στη σπονδυλική στήλη...
Τίποτα παραπάνω!

Δεν έχεις ιδέα τι δώρο μου έκανες, δεν έχεις ιδέα...
Σ' ευχαριστώ.

Με αγάπη άνευ όρων