Πέρασε ο καιρός και κάποια πράγματα δυσκόλεψαν. Όσο εύκολα και αν έγιναν μερικά άλλα, τα δύσκολα μας γέμισαν και ο καιρός συνέχισε να περνάει. Κάποια στιγμή που δεν υπήρχε άλλος γύρω μας, με κοίταξες στα μάτια και μου είπες μες το παράπονο "Θέλω να κλαίω!". Εκείνη τη στιγμή ένιωσα έντονα τις τρεις αυτές λέξεις να συγκρούονται με τα τύμπανα μου και σε αγκάλιασα σφιχτά τόσο για παρηγοριά δική σου όσο και για δική μου! Δεν έχω χρησιμοποίησει ποτέ τις λέξεις αυτές σε συνδυασμό παρ' όλο που έχω νιώσει πολλές φορές ακριβώς αυτό που προσπαθούν να περιγράψουν. Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές εγώ δεν θέλω να κλαίω. Θέλω να αποφεύγω να κλαίω, να μην χρειάζεται να κλαίω, να μην υπάρχει λόγος να κλαίω. Γι' αυτό και πάντα προτιμώ να λέω πως "Κλαίω!" γιατί είτε το θέλω είτε όχι μερικά πράγματα δεν είναι ούτε και φαντάζουν διαχειρίσημα σε όση απόσταση και αν τα κρατήσεις. Ένα είναι σίγουρο... ο βαθμός δυσκόλιας παραμένει πάντα ο ίδιος αλλά πάντα η ακριβής απόδοση ή όχι είναι στη διακριτική ευχέρια ενός μακρινού εαυτού.
Τέλοσπάντων, εγώ δεσμεύτηκα!
Μ'αγαπάς. Σ'αγαπώ και είναι Αλήθεια!
Υ.Γ: Το πάντρεμα των καιρών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου