Κάποτε εκείνη μου είπε: « Ενθουσιάζομαι και ξενερώνω εύκολα!». Η γλώσσα του σώματος της πρόσθεσε « Δεν φταις εσύ!». Πλέον το έχει ξεχάσει. Σίγουρα. Εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει και λόγος να το θυμάται. Εγώ, φυσικά και το θυμάμαι! Πώς να το ξεχάσω άλλωστε όταν αυτή η φράση υποτιτλίζει τόσα πράγματα γύρω μου. Στιγμές, γεγονότα, συμπεριφορές, τα πάντα. Δικά μου, δικά σου, δικά μας, δικά τους…
Ο υπότιτλος με εφέ highlight και όχι μόνο!
Κάπως έτσι λοιπόν, φτάνει ετούτη η έρμη η στιγμή που πρέπει να αναγνωρίσω πόσο δίκιο είχε.
-Πόσο δίκιο είχες γλυκιά μου;
Και πόσο άδικο είχα εγώ, όταν θεώρησα την ατάκα σου άτοπη και βεβιασμένη.
Χμ νομίζω δύσκολα τα πράγματα…
Και να που τώρα, πρέπει να παραδέχτω πως είμαι επιεικώς απαράδεχτη. Ο ενθουσιασμός μου είναι τόσο υπερβολικός που συνεπάγει ξενέρωμα. Δικό μου, δικό σου, δικό μας, αγνώστου ταυτότητας, η λέξη πάντως σίγουρα μου τρυπάει τα αυτιά από το πολύ καμπανάκι… Τι μου τα τρυπάει δηλαδή... Το καμπανάκι βαράει τόσο πολύ τελευταίως που η ακοή μου γέρασε πριν της ώρας της!
Τι σου λέω τώρα θα μου πεις… Ε τι να σου πω, θα στο πω κι αλλιώς.
Κάποιοι λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, κάποιοι ότι η ιστορία θα δείξει και οι φίλοι μας οι αγγλόφωνοι λένε το ανεξίτηλο “…and the rest is history”. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η ιστορία είναι ένα σημείο αναφοράς που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη.
Η δική μου ιστορία έχει δείξει, η δική μου ιστορία δείχνει και από ότι φαίνεται θα συνεχίσει έτσι…
Ανασούλες, κομπρεσούλες και καλά ξεμπερδέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου