Υπάρχει ένα θέμα...

Και είναι αρκετά σοβαρό, παράδοξο ενώ ξέρει ύπουλα να επιβάλλεται.

Λέγεται "Αδυναμίες"...πολλές...ναι πολλές. Ποιος άλλωστε μπορεί να αρκεστεί σε μία μόνον;

Λοιπόν, το θέμα "Αδυναμίες"...

Πρόκειται για ένα θέμα που ταλαιπωρεί συχνά πυκνά τους ανθρώπους. Όλους, ναι όλους ανεξαιρέτως.

Και ταλαιπωρεί γιατί μπορεί να πάρει άπειρες μορφές -θα έλεγε κανείς μάλιστα πως είναι κάποιου είδους βίτσιο το να αλλάζει τόσες μα τόσες μορφές. Αυτό συμβαίνει τόσο όταν αναφέρεται σε ένα άτομο αλλά και όταν αναφέρεται σε πολλά διαφορετικά! 

Τι εννοώ... Όλοι έχουμε αδυναμίες. Όλοι ξέρουμε πως έχουμε αδυναμίες, είτε τις έχουμε αναγνωρίσει είτε όχι. Αλλά είναι τόσες πολλές, εμφανίζονται τόσο συχνά και είναι τόσο διαφορετικές που θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια αδυναμία ενός ανθρώπου δεν μπορεί να ταιριάξει απόλυτα με καμία άλλη αδυναμία του ίδιου ή συνανθρώπου. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις δυνάμεις, αλλά αυτό είναι εκτός ύλης (ή θέματος τέλος πάντων).

Μια αδυναμία είναι μοναδική! Και πρέπει να την μεταχειριζόμαστε ως τέτοια...

Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί πολύ απλά φίλοι μου, εγώ έχω τόσες πολλές...

Και να σήμερα υπήρξαν 2, 3 "στιγμές αδυναμίας" θα έλεγα που οδήγησαν σε στιγμές αμηχανίας και σε ασχημάτιστα χαμόγελα. Αλλά οτιδήποτε οδηγεί σε χαμόγελο είναι καλόοοοο!

Να λοιπόν, πως οι αδυναμίες δεν είναι απαραίτητα κάτι το κακό παρ' όλο που έχουν αυτό το "α", το άλφα το στερητικό, το άλφα της έλλειψης και της κατωτερότητας.

Και επανέρχομαι στις δικές μου στιγμές...

"Χάθηκα...Για αρκετά δευτερόλεπτα χάθηκα...Το μαύρο αυτό ήταν ένα...το πιο βαθύ πηγάδι που θα μπορούσε να σημαδέψει η ματιά μου...Και ένιωθα πως με κοίταζε με την ίδια περιέργεια.Όχι ψέμματα, ήταν μοναδική η περιέργεια γιατί εγώ είπαμε είχα χαθεί. Και κάποιος τράβηξε το βλέμμα. Και κάπως αυτό ξανασυνέβη αργότερα. Θα μπορούσα να χαζεύω ώρες. Θα μπορούσα να μείνω εκεί. Θα το ήθελα πολύ..."

...

Κάπως έτσι χαμογελώ γιατί δεν ξέρω...έμαθα πια να εκτιμώ αυτές τις στιγμές αδυναμίας...μιας και πάντα κρύβουν μέσα τους κάτι το αγνό, κάτι το προσωπικό, κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Τις αγαπώ αφού είναι αυτές που δημιουργούν μοναδικές στιγμές στην επαναλαμβανόμενη δυναμική της καθημερινότητας μου. 

Αγαπώ τις αδυναμίες μου. Μπορείς και εσύ! 

(Αυτό πάει να πει "Η Διαφήμιση μέσα μου" :ρ)