Ότι διάβασες, διάβασες...

 Σου θυμίζει κάτι;;;;; :Ρ

Αν όχι χαλάρωσε απλά δεν είσαι συνάδελφος...

Μπορείς να δεις και μόνος σου την ώρα και ημερομηνία αυτής της ανάρτησης...κάπου εδώ γύρω θα το λέει!

Λοιπόν κάπου τώρα που λες τέλειωσα και με το τελευταίο στάδιο της κατάργησης...

Κατήργησα πολλά και διάφορα...με διάφορες στρατηγικές και διαφορετικούς χρονικούς ορίζοντες.

Θα αναφερθώ σε μόνο μερικές από τις καταργήσεις αυτές...

Σήμερα λοιπόν εγώ κατήργησα:

-Ένα χαρτί υγείας

-3 πατάτες

-Μια κόλλα

-Ένα μπουκάλι γάλα

-2 ντομάτες

-1 νιρβάνα σοκολάτα

-1 μυξομάντιλο

-και 5-6 πετσέτες Ρωσίας

...απ' το προϊοντικό μου χαρτοφυλάκιο!!

Καλέ ναι μετά από πολύ σκέψη όλα αυτά! Ακολούθησα όλα τα στάδια και τα 4...και εφάρμοσα όλες τις ταιριαστές στρατηγικές...

Και νιώθω υπέροχα...τον Αύγουστο πάλι γιατί βαρέθηκα για φέτος!

Γελάω...

Και τι να κάνω;;;

Σε θυμήθηκα μετά από καιρό, και είναι λάθος...ετσί φαίνεται δηλαδή.

Θα τρέχω και δεν θα φτάνω ή ακόμα χειρότερα θα φτάσω και μετά θα τρέχω για να ξεφύγω!

Η ανάμνηση... η ποιά;;;; Χαχα, γελάω! Ούτε καν υπάρχει...

Οι λέξεις... σκληρές... όταν τους δίνεις σημασία... όταν τις νιώθεις να διαπέρνουν τη σάρκα σου.

Άμυνα...υπήρξε...υπάρχει...και θα υπάρξει! Θα βρίσκει τοίχο η απόπειρα σου να με... δεν ξέρω τι σκοπό έχει, και εάν έχει. Αυτό είναι κάτι που δεν κατάλαβα από την αρχή.

Μπορώ να μιλάω στον ευατό μου με τις ώρες...ξέρω πότε κάνω λάθος...Τώρα!

Είμαστε μια χαρά. Κάναμε 2 μπανάκια ήδη. Έχουμε 2 ακόμα μαθήματα να δώσουμε, αν και γκουχου γκουχου έβηξα...

Και το καλοκαιράκι αρχίζει! Θα είναι εξαιρετικό... όχι σαν το περσινό... δεν μπορεί να υπάρξει άλλο τέτοιο ψυχολογικό πατατράκ... Ποτέ ξανά!

Τελικά μοίαζουν τόσο πολύ αυτές οι δύο καταστάσεις... θα μπορούσαν να συνδεθούν κατά μία έννοια... τουλάχιστον ως προς το πως τις βιώσα εγώ...

Μη μιλάς, όλα θα πάνε καλά!

Κανένας δεν θα καταλήξει στον αγύριστο!

Καλοκαιρινή παρεξήγηση...

Συμβαίνουν και αυτά...ανεξαρτήτου επόχης, συγκυρίας, διάθεσης, πρόθεσης και περιβάλλοντος.

Οι άνθρωποι παρεξηγούνται. Οι εικόνες παρεξηγούνται. 

Οι ήχοι παρεξηγούνται. Οι ιδέες παρεξηγούνται. 

Ακόμα και οι εποχές, κι αυτές παρεξηγούνται.

Παρεξήγηση:

το να εξήγω ή να ερμηνεύω κάτι διαφορετικά ή και "λάθος" !?, ότι και αν σημάινει αυτό.

Η έννοια της παρεξήγησης προυποθέτει πως υπάρχει μία και μοναδική αντικειμενική εξήγηση και οτιδήποτε χάσκει μπροστά της αποτελεί μια παρεξήγηση. Πηγάζει από την μάνια του ανθρώπου- ναι, αυτού του τέλειου όντος- να χωράει την καθημερινότητα του και ό,τι αυτή περιλαμβάνει σε ένα τέλειο κύκλο, ενώ βρίσκεται σε ρίξη με τα σημεία εκτός αυτού.

Και έχει τόση πλάκα... γιάτι υπάρχουν τόσοι κύκλοι... και όλοι κοιτάζουν από το κέντρο του κύκλου τους τα σημεία εκτός, τα όποια για δες μπορεί να αποτελούν το κέντρο για κάποιο άλλο τέλειο ον.

Μα φυσικά, οι κύκλοι τέμνονται! Έτσι έχουμε σημεία επαφής, κοινές επιφάνιες, και έχω ξεχάσει όλη την γεωμετρία που ήξερα αλλά δεν πτοούμαι.

Λοιπόν το ηθικόν δίδαγμα είναι οτί ο καθένας μας πρέπει να ξέρει πόσο μεγάλος είναι ο κύκλος του, ποιά σημεία είναι εντός, ποιά εκτός, με ποιούς κύκλους τέμνεται και πως αυτά μεταβάλονται στο χρόνο.

Συμπέρασμα1: όσο μεγαλύτερο εμβάδον έχει ο κύκλος σου, τόσο μικραίνουν οι πιθανότητες να παραξηγηθείς και να παρεξηγήσεις.

Συμπέρασμα2: όσο πιο πολύ παρεξηγήσε και παρεξηγείς, τόσο πιο δεκτικός γίνεσαι στο να μεγαλώσεις τον κύκλο σου.(ή και όχι :Ρ)

Προυπόθεση: η καλή θέληση.

Υ.Γ: Καλή η βροχούλα σήμερα.

I will have to pull my heart away

I'm ripping your posters off the wall
I'm moving the boxes into the hall
I stop when i hear a drum beat call
Must be a sign
It is time

I need to take myself away
From the pillowed hand, on which i stand
and throw me out of the side of a plane
and I'll just see where I land

I will have to pull my heart away
'Cos if i never leave I'll ruin yesterday

It's not like my feet are stuck to the floor
it's not like i'm wanting to nail down the door
I want you to throw my shoes in the fire
and i'll watch the souls burn
on the funeral pyre and it will be...

Over and it will
Change my position and i feel that nobody,
Nobody's listening
and thats easy for me
and it's better for the soul
and it's better for you
and it's better for all

I will have to pull my heart away
Coz if i never leave I'll ruin yesterday

i will have to pull my heart away
coz if i never leave I'll ruin yesterday

I'm over with words
I'm moving in lines and all I put

Jump up inside
And jump off the side
I will have to pull my heart away
'Cos if i never illl leave ruin yesterday

I will have to pull my heart away
'Cos if i never i'll leave ruin yesterday

I will have to pull my heart away..

Υπάρχει ένα θέμα...

Και είναι αρκετά σοβαρό, παράδοξο ενώ ξέρει ύπουλα να επιβάλλεται.

Λέγεται "Αδυναμίες"...πολλές...ναι πολλές. Ποιος άλλωστε μπορεί να αρκεστεί σε μία μόνον;

Λοιπόν, το θέμα "Αδυναμίες"...

Πρόκειται για ένα θέμα που ταλαιπωρεί συχνά πυκνά τους ανθρώπους. Όλους, ναι όλους ανεξαιρέτως.

Και ταλαιπωρεί γιατί μπορεί να πάρει άπειρες μορφές -θα έλεγε κανείς μάλιστα πως είναι κάποιου είδους βίτσιο το να αλλάζει τόσες μα τόσες μορφές. Αυτό συμβαίνει τόσο όταν αναφέρεται σε ένα άτομο αλλά και όταν αναφέρεται σε πολλά διαφορετικά! 

Τι εννοώ... Όλοι έχουμε αδυναμίες. Όλοι ξέρουμε πως έχουμε αδυναμίες, είτε τις έχουμε αναγνωρίσει είτε όχι. Αλλά είναι τόσες πολλές, εμφανίζονται τόσο συχνά και είναι τόσο διαφορετικές που θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια αδυναμία ενός ανθρώπου δεν μπορεί να ταιριάξει απόλυτα με καμία άλλη αδυναμία του ίδιου ή συνανθρώπου. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις δυνάμεις, αλλά αυτό είναι εκτός ύλης (ή θέματος τέλος πάντων).

Μια αδυναμία είναι μοναδική! Και πρέπει να την μεταχειριζόμαστε ως τέτοια...

Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί πολύ απλά φίλοι μου, εγώ έχω τόσες πολλές...

Και να σήμερα υπήρξαν 2, 3 "στιγμές αδυναμίας" θα έλεγα που οδήγησαν σε στιγμές αμηχανίας και σε ασχημάτιστα χαμόγελα. Αλλά οτιδήποτε οδηγεί σε χαμόγελο είναι καλόοοοο!

Να λοιπόν, πως οι αδυναμίες δεν είναι απαραίτητα κάτι το κακό παρ' όλο που έχουν αυτό το "α", το άλφα το στερητικό, το άλφα της έλλειψης και της κατωτερότητας.

Και επανέρχομαι στις δικές μου στιγμές...

"Χάθηκα...Για αρκετά δευτερόλεπτα χάθηκα...Το μαύρο αυτό ήταν ένα...το πιο βαθύ πηγάδι που θα μπορούσε να σημαδέψει η ματιά μου...Και ένιωθα πως με κοίταζε με την ίδια περιέργεια.Όχι ψέμματα, ήταν μοναδική η περιέργεια γιατί εγώ είπαμε είχα χαθεί. Και κάποιος τράβηξε το βλέμμα. Και κάπως αυτό ξανασυνέβη αργότερα. Θα μπορούσα να χαζεύω ώρες. Θα μπορούσα να μείνω εκεί. Θα το ήθελα πολύ..."

...

Κάπως έτσι χαμογελώ γιατί δεν ξέρω...έμαθα πια να εκτιμώ αυτές τις στιγμές αδυναμίας...μιας και πάντα κρύβουν μέσα τους κάτι το αγνό, κάτι το προσωπικό, κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Τις αγαπώ αφού είναι αυτές που δημιουργούν μοναδικές στιγμές στην επαναλαμβανόμενη δυναμική της καθημερινότητας μου. 

Αγαπώ τις αδυναμίες μου. Μπορείς και εσύ! 

(Αυτό πάει να πει "Η Διαφήμιση μέσα μου" :ρ)

Μα πως αποφασίζεις;

...πως αποφασίζεις τι θα φας για πρωινό;
...και πως αποφασίζεις τι να φορέσεις αν φυσήξει;
...πως νομίζεις ότι θα φύγει απ' το μυαλό;
...μα πως στα αλήθεια, πες μου, πως τους άλλους κρίνεις;

...ποιος μες το βράδυ την κουβέρτα του θα δώσει;
...μα ποιος το φιλί σου θα απολαύσει;
...ας είναι, ποιος χαμόγελο θα απλώσει; 
...μα ποιος επιτέλους ποιος για έσενανε θα κλάψει;

...τι να πιστέψεις όταν υπάρχεις στο σκοτάδι;
...και τι να δώσεις, χωρίς τίποτα να πάρεις;
...τι σου αξίζει και τι θέλεις να στεριώσει;
...ειλικρινά τι είναι αυτό που σε τρομάζει;

Αδιαφορείς και αδιαφορώ, μα όχι και τόσο.
Κι όταν δεν θες, θέλω εγώ...
Εσύ να ξέρεις πως την πόρτα όταν ανοίξεις,
εσύ θα φύγεις, όχι εγώ...

Περιμένω...
Και αναρωτιέμαι...

Το απόλυτο σκοτάδι!

Ο τοίχος άσπρος και φρεσκοβαμμένος, φώτιζε το θολό τοπίο γύρω του. Μου τράβηξε την προσοχή αμέσως. Δεν υπήρχε φεγγάρι. Ούτε πολλά αστέρια στον ουρανό. Κι όμως, αυτός ήταν τόσο φωτεινός. Χρειάστηκε να πλησιάσω για να διακρίνω το σκουρόχρωμο σημείο του. Το παράθυρο. Μπλε. Σκούρο προς ανοιχτό. Χρώμα σαν αυτό της θάλασσας. Χαμογέλασα. "Μου θυμίζει πολλά αυτό το χρώμα", σκέφτηκα. Ακόμα και τώρα. Πλησίασα κι άλλο. Το χαμόγελο δεν ήταν μεγάλης διάρκειας. Εξαλείφθηκε από το έντονο αίσθημα απορίας που με κυρίευσε. Κρίμα. Δεν υπήρχε πόρτα. Περιεργάστηκα το παράθυρο.Ήταν πολύ απλό παράθυρο. Τα παραθυρόφυλλα ήταν ξύλινα και έμοιαζαν αρκετά παλιά. Προσπάθησα να διακρίνω κάτι μέσα του. Μάταια. Αυτός ο τοίχος ήταν τόσο φωτεινός. Η αντίθεση ήταν πολύ μεγάλη και τα μάτια μου κουράστηκαν γρήγορα. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Ήμουν τόσο περίεργος όμως. Τι θα μπορούσα να κάνω; Μάλλον τίποτα, αποφάσισα. Έμεινα λίγο να κοιτώ την όψη του κτιρίου. Σίγουρα αξιοπερίεργη. Σίγουρα επιβλητική και σίγουρα όμορφη. Έκανα μεταβολή. Άρχισα να περπατώ προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κοντοστάθηκα. Συνέχισα. Η εικόνα είχε μείνει στο μυαλό μου. Άκουσα ένα τρίξιμο. Γύρισα. Το παράθυρο ήταν μισάνοιχτο πλέον. Ή και μισόκλειστο. Ειλικρινά δεν μπορούσα να θυμηθώ αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό ή κλειστό νωρίτερα. Νομίζω κλειστό. Αλλά ίσως και όχι. Όπως και να 'χει στο εσωτερικό του δεν φαινόταν τίποτα. Ίσως ήταν το απόλυτο σκοτάδι. Ίσως η θαμπάδα από το έντονο άσπρο του τοίχου. Απροσδιόριστο! Ποιος είχε όμως ανοίξει το παράθυρο;

-Εγώ, απάντησε μία φωνή.

-Μα πως; Δεν μίλησα.

-Εγώ σε άκουσα.

-Μα...Ποιος είσαι;Γιατί άνοιξες το παράθυρο;

-Ήθελα να τραβήξω την προσοχή σου. Ήθελα να σε γνωρίσω!Ήσουν αρκετή ώρα εδώ.
M' άρεσε η παρέα σου. Δεν ήθελα να φύγεις,έτσι.
Προσπάθησα να ανοίξω το παράθυρο.

-Γιατί θέλεις να με γνωρίσεις;Γιατί εμένα;

-Νιώθω ότι θα με καταλάβεις.Με έκανες να νιώσω όμορφα.

-Εδώ μένεις;Γιατί τόσο σκοτάδι;Δεν σε βλέπω...

-Εδώ μένω, ναι.Πάντα εδώ έμενα. Δεν μ' αρέσει το φως...Με τρομάζει.

-Θα μπορούσα να σε δω;

-ΌΧΙ, δεν γίνεται αυτό.

-Μα γιατί;Πως αλλιώς θα γνωριστούμε;

-Δεν αποκαλύπτομαι ποτέ στους άλλους. Άμα θέλεις θα μιλάμε όπως τώρα.
Και έτσι θα γνωριστούμε.

-Μα εσύ με βλέπεις...

-Κάνεις λάθος!Δεν σε βλέπω.Δεν μπορώ να δω.

-Γιατί όχι;

-Δεν φαίνεσαι από εδώ. Η αντίθεση των χρωμάτων είναι έντονη.

-Άνοιξε κι άλλο το παράθυρο.

-Έχει μαγκώσει...

-Γιατί δεν το φτιάχνεις τότε;Εύκολο θα 'ναι.

-Δεν θέλω!

-Δεν καταλαβαίνω...Δεν θέλεις να με δεις;

-Δεν καταλαβαίνεις...Καλύτερα να φύγεις.Δεν θα μου λείψεις.
Θα σταματήσει και κάποιος άλλος να με θαυμάσει.
Το χρώμα του παραθύρου μου έχει το χρώμα της θάλασσας και ο τοίχος μου είναι τόσο φωτεινός.
Εσύ καλύτερα να φύγεις.Δεν φαίνεσαι και τόσο ικανός να με αγαπήσεις τελικά.


Το παράθυρο έκλεισε.
Το χρώμα του ήταν το ίδιο έντονο και ξυπνούσε ακόμα περισσότερες αναμνήσεις.
Δεν χαμογέλασα.Προβληματίστηκα.Απόρησα.


Είναι περίεργη η ζωή και οι ρόλοι της. Πιο περίεργοι είναι όμως όσοι τους παίζουν.
Περπατούσα σέρνοντας τα πόδια μου στο χώμα. Σκεφτόμουν έντονα.
Άναψα ένα τσιγάρο.
Ανθρώπινες σχέσεις.
Μισάνοιχτα και μισόκλειστα παράθυρα.
Μέσα και έξω. Εγώ και εσύ.
Ένα χρώμα και ένα άλλο, ένα διαφορετικό χρώμα.

Το απόλυτο σκοτάδι...Κρίμα!