...πως έρχομαι από το φεγγάρι...

Όταν το μυαλό σταμάτησε...

Όταν το μυαλό σταμάτησε, ο χρόνος δε σταμάτησε.
Έτρεχε.
Όταν το μυαλό σταμάτησε, η καρδιά της χτυπούσε.
Δυνατά.
Όταν το μυαλό σταμάτησε, η ζωή ήταν ωραία.
Πολύ ωραία!
Όταν το μυαλό σταμάτησε, χαμογέλασε.
Κρυφά, γιατί αυτή σκέφτηκε...

Όταν οι άλλοι κοιτούσαν, αυτός έβλεπε.
Όταν οι άλλοι μιλούσαν, αυτός δεν είχε τίποτα να πει.
Όταν όλοι ήταν κάποιοι, αυτός δεν ήταν κανένας.

Και κάπως έτσι αυτοπροσδιορίζομαι και υπάρχω.
Και κάπως έτσι βλέπω τους γύρω μου:

Γιατί κάπως έτσι είμαι ή δεν είμαι.
Γιατί κάπως έτσι είναι ή δεν είναι.

Κρυώνω...

Κι όταν κρυώνω, σκεπάζομαι.

Κι όταν σκεπάζομαι, τρέμω.

Κι αφού τρέμω, σφίγγομαι.

Και μετά πιάνω θερμοκρασία, και ξεσκεπάζομαι.

Εντωμεταξύ έχουν ανοίξει και τα καλοριφέρ! 

Μπράβο παιδιά!

Καλά δεν κάνει και τόσο κρύο...αλλά κρυώνω!

Towards me

I smile right back at me.
Myself, a mirror.

I lend myself a hand.
I give it away.


I pretend I am speechless.
Or that I am deaf.

And I'm moving forward.
But I am still away.

Though I'm getting closer.
I miss the target in the end.


I'm coming towards me.
It's me, towards me.
I'm coming.

Ζάχαρη

Μού ζήτησες ζάχαρη.
Εγώ δεν είχα. Τι βλακώδες!
Θα έπρεπε να έχω!

Αν είχα δεν θα θύμωνες...
Αν είχα δεν θα έφευγες...
Αν είχα...

Aλλά εγώ δεν έιχα!

Και έτσι θύμωσες!
Και έτσι έφυγες!
Και εγώ...
Αγόρασα ζάχαρη!

Τώρα πια έχω, πήρα μπόλικη!
Αν έρθεις ξανά λοιπον, θα'χω!
Έλα πάλι...
Τώρα πια έχω ζάχαρη!

And a Happy New Year ...

Παράδοξο τέλος...

Παράδοξο τέλος του επιφύλασε αρχικά εκείνη η μέρα και στη συνέχεια εκείνη η νύχτα.
Ανταποκρίθηκε στο έπακρον των δυνατοτήτων του, έτσι πίστευε, κι όμως δεν έμοιαζε νικητής.
Δεν έμοιαζε και ηττημένος βέβαια, αλλά το "δεν" του νικητή τον ενοχλούσε περισσότερο.
Συνήθιζε να μην ενδιαφέρεται για τέτοιες μικρότητες, και να που δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο.
Ένιωθε προδομένος. Ένιωθε μικρός. Ένιωθε ανίκανος. Δεν ήταν, σίγουρα δεν ήταν. Ναι, αλλά ένιωθε.
Σταμάτησε και κοίταξε τα περιστέρια. Κυνηγιόντουσαν με μια μισή τυρόπιτα σε όλο το πάρκο.
Ήτανε πολλά. Χαμός. Πάλη.Ο ουρανός έσταξε πάνω του. Ο ουρανός μετά από λίγο έβρεχε προκές και καρφιά στο γυμνό του σβέρκο.
Δεν κουνήθηκε. Δεν έκανε ούτε ένα βήμα. Τα περιστέρια είχαν εξαφανιστεί. Στη θέση τους υπήρχε μόνο νερό και λάσπη.
Βράχηκε. Κουράστηκε να στέκεται. Θα ήταν καλύτερα ίσως να ξαπλώσει. Βράχηκε ακόμα περισσότερο, αλλά δεν στέκοταν πια. Ηρέμησε.
Νερό, λάσπη. Λάσπη, νερο. 

 

-Καληνύχτα ομορφιά μου! Συγγνώμη που δεν μπορώ να σου κρατήσω παρέα λίγο ακόμα.Δεν με κρατάνε τα πόδια μου. Συγγνώμη. Καληνύχτα!