Παράδοξο τέλος...

Παράδοξο τέλος του επιφύλασε αρχικά εκείνη η μέρα και στη συνέχεια εκείνη η νύχτα.
Ανταποκρίθηκε στο έπακρον των δυνατοτήτων του, έτσι πίστευε, κι όμως δεν έμοιαζε νικητής.
Δεν έμοιαζε και ηττημένος βέβαια, αλλά το "δεν" του νικητή τον ενοχλούσε περισσότερο.
Συνήθιζε να μην ενδιαφέρεται για τέτοιες μικρότητες, και να που δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο.
Ένιωθε προδομένος. Ένιωθε μικρός. Ένιωθε ανίκανος. Δεν ήταν, σίγουρα δεν ήταν. Ναι, αλλά ένιωθε.
Σταμάτησε και κοίταξε τα περιστέρια. Κυνηγιόντουσαν με μια μισή τυρόπιτα σε όλο το πάρκο.
Ήτανε πολλά. Χαμός. Πάλη.Ο ουρανός έσταξε πάνω του. Ο ουρανός μετά από λίγο έβρεχε προκές και καρφιά στο γυμνό του σβέρκο.
Δεν κουνήθηκε. Δεν έκανε ούτε ένα βήμα. Τα περιστέρια είχαν εξαφανιστεί. Στη θέση τους υπήρχε μόνο νερό και λάσπη.
Βράχηκε. Κουράστηκε να στέκεται. Θα ήταν καλύτερα ίσως να ξαπλώσει. Βράχηκε ακόμα περισσότερο, αλλά δεν στέκοταν πια. Ηρέμησε.
Νερό, λάσπη. Λάσπη, νερο. 

 

-Καληνύχτα ομορφιά μου! Συγγνώμη που δεν μπορώ να σου κρατήσω παρέα λίγο ακόμα.Δεν με κρατάνε τα πόδια μου. Συγγνώμη. Καληνύχτα!