Άγχος

Άγχος. Αν ήσουν εδώ δεν θα μαι κοιτούσες στα μάτια.

Άγχος. Αν ήσουν εδώ δεν θα μου χαμογελούσες.

Άγχος. Αν ήμουν εγώ εκεί τα πράγματα μάλλον θα ταν πιο ευνοϊκά.

Που πάω; Γιατί δεν είμαι εκεί;

Άγχος. Αγχος. Άγχος. Περιέργως... άγχος.

Μια αγκαλιά...

Με ρώτησες πως είμαι σαν άνθρωπος και εγώ σου είπα όση αλήθεια μπόρεσα να διατυπώσω σε λέξεις. Δεν ξέρω τι περίμενες ή τι ήθελες να ακούσεις και δεν ξέρω τι τελικά άκουσες, κατάλαβες και σκέφτηκες. Η διάθεση μου τον πολύ τελευταίο καίρο, και για καιρό τώρα, είναι ξεκάθαρα ποιητική που μέχρι και ο γραπτός μου λόγος αγκωμαχά μέχρι να φτάσει στην τελεία! Αυτό που αποζητά είναι οι φραστικές αλήθειες που μπορούν να αποτυπώσουν ταυτόχρονα συναίσθημα και σκέψη, αλλά το πρόβλημα έγκειται στη δυσνοητότα του αποτελέσματος...

Μεταξύ μας, λοιπόν, σου είπα πόσο ανακόλουθος άνθρωπος είμαι- όπως όλοι μας- αλλά και πως προσπαθώ να περιορίσω αυτό το χαρακτηριστικό μετατρέποντας με σε ένα δινό ρομποτάκι της λογικής εννοείται χωρίς αποτέλεσμα. Προσπαθώ ακριβώς γιατί το συναίσθημα μου είναι άπλετο και απέραντο και η χαλιναγώγηση του προυποθέτει μικρά εγωιστικά φίλτρα σε διασπορά. Η έμπνευση μου κάπου εδώ τελείωνει γιατί δεν μπορώ να δικαιολογήσω τίποτε άλλο. Δεν είμαι έτσι και σε όποιον αρέσω. Δεν είμαι εγώ και κανένας άλλος. Είμαι εδώ για να σ' ακούσω, αλλά ψάχνω την ουσία και όχι τη σύγκρουση. Αν μου κρατάς μούτρα και δεν με ακουμπάς επείδη εγώ είμαι λάθος, μην περιμένεις να καταλάβω. Δείξε μου πως είναι το σωστό...

Αν...

Αν σε πιλατεύει έρημε κι απόψε η ντροπή
και ψηλαφίζει το πρόσωπό σου η βουβαμάρα,
αν η σύνδεση με το μυαλό σου έχει κοπεί
κι αν ό,τι άκουσες το ‘κανες γαργάρα,
αν γονατίζεις απ’ του αύριο το βάρος
κι ούτε στιγμή δε σηκώνεις ανάστημα,
αν σαν παροπλισμένος στέκεσαι φάρος
κι είσαι σημάδι μόνο για τα βλάσφημα.
Σαν το λιοντάρι αν περνάς φλεγόμενα στεφάνια
και τρομάζεις με του ξυραφιού την κόχη,
αν δε σε καρτερεί κανείς στα μακρινά λιμάνια,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».

Αν βαρέθηκες τους υπαινιγμούς,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».
αν φοβάσαι τους απότομους γκρεμούς,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».
Αν η γιορτή είναι δικιά τους επινόηση,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».
αν δε σου φτάνει απλά η συγχώρεση,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».

Αν δεν αντέχεις τη φήμη να περιφρονείς
κι όσοι θυμούνται εύχεσαι για να πεθάνουν,
αν απ’ το τέλος της ουράς περιμένεις να φανείς,
σε περιπαίζουν όσοι έμαθαν να χάνουν.
Αν δε ξετρυπώνεις ούτε ένα χαμόγελο
σε χωράφι με χιλιάδες ηλιοτρόπια
κι αν ότι είσαι ζωντανός σου μοιάζει ανώφελο,
γιατί ρουφάς την ατυχία απ’ τα ωροσκόπια
Αν αρματώνεσαι με ψέμα από το χθες
και ρίχνεις άσκοπα ενώ κινούνται οι στόχοι
κι αν μαλάκα σ’ έκανε το προφανές,
καιρός να μάθεις να λες και κάνα «όχι».

Βιώνοντας την απώλεια Part 1

Τρία είναι τα ρήματα της στιγμής,
της ώρας,
της μέρας,
της χρονικής περιόδου,
της συγκυρίας αυτής:

Θυμάμαι. Μαθαίνω. Φοβάμαι.

Θυμάμαι που έσπασες το χέρι σου.
Φοβάμαι πως πάντα θα ντρέπομαι γι' αυτό.
Ας ελπίσουμε πως έμαθα.

Θυμάμαι που γελάσαμε μια δυο φορές.
Έμαθα να πηγαίνω στο νοσοκομείο.
Φοβάμαι πως θα χρειαστεί να ξαναπάω.

Θυμάμαι πως δεν ήξερες ορθογραφία.
Φοβάμαι πως κι εγώ που ξέρω...
Τελικά έμαθα με πόσο διαφορετικό τρόπο σκέφτεσαι.

Θυμάμαι πως αγαπούσες το Χριστό.
Φοβάμαι πως εγώ δεν έχω τόσο μεγάλη καρδιά.
Θα προσπαθήσω να μάθω.

Θυμάμαι πως ήξερες.
Φοβάμαι μήπως εγώ δεν μάθω ποτέ.


Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σου εξηγήσω κάποια πράγματα,
που δεν έμαθα να σου μιλάω μέχρι πρότινος,
που δεν προσπάθησα αρκετά.

Aν έρθω στον παράδεισο, θα ψάξω να σε βρω...
να σε γνωρίσω καλύτερα...

Υ.Γ: Ήτανε όλα έτοιμα. Δεν αλλάζω τίποτα. Οι εικόνες δεν έχουν νόημα τώρα.