Παίρνω αφορμή...

...Για να γράψω πόσο μικρός είναι ο κόσμος. 

Πόσο ασφυκτικά μικρός είναι, σχεδόν τοσοδούλικος!  

Παίρνω αφορμή από όλα και από όλους.

Σκέφτομαι αδιάκοπα πως δεν "χωράμε" όλοι εδώ, όχι γιατί δεν χωράμε αλλά γιατί ενίοτε δεν μας χωράει ο τόπος. Δεν μας χωράει κατά πολλές έννοιες. Δεν μας χωράει ως πλούσιους και ως φτωχούς, δεν μας χωράει ως μικρούς και μεγάλους, δεν μας χωράει ως ελεύθερους και πολιορκημένους, δεν μας χωράει ως εγώ και εσύ! Γιατί εγώ και εσύ, αδυνατούμε και οι δυο. Γιατί εσύ και εγώ, είμαστε σχεδόν ανίκανοι να αντεπεξέλθουμε σε ιδέες, σε αξίες, σε ηθικότητες, σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας ενώσει. Γιατί εγώ και εσύ είμαστε ασταθείς, είμαστε αδαείς, είμαστε...εγώ και εσύ. Κι αν και έχουμε ξαναπεί πως εγώ δεν είμαι εγώ και εσύ δεν είσαι εσύ, το εγώ και εσύ ή το δεν είμαι εγώ και δεν είσαι εσύ δεν κάνουν εμείς. Γιατί εγώ και εσύ δεν είμαστε μέρος μιας μαθηματικής εξίσωσης. Κι αν μερικές φορές, ένα ή περισσότερα εγώ και ένα ή περισσότερα εσύ κάνουν ένα εμείς, είναι τυχαίο και ίσως με ημερομηνία λήξης. Αν, αν πότε γίνουμε ένα ολόκληρο ΕΜΕΙΣ, εγώ και εσύ θα αυτοκτονήσουμε αναγκαστικά, αγάπη μου...

Αυτά περιτριγυρίζουν το μυαλό μου, όταν δεν σε κοιτάω. 

Α και κάτι άλλο, είμαι απολιτίκ, γιατί όλα τα ζητήματα είναι τουλάχιστον υπαρξιακά και μόνο με φιλοσοφική αναζήτηση μπορούν να ωριμάσουν και γιάτι στην πορεία χάνεται ή χάθηκε η ουσία. Ανακούφιση τώρα...

Υ.Γ: Όχι, δεν θέλω να το συζητήσω :Ρ

Αύριο...

Χρειάζομαι μια ώθηση, να και κάτι που νιώθω έντονα σήμερα 20/06/2011.
Αύριο 21/06/2011 ευλπιστώ πως θα έχω πάρει την ώθηση μου και θα βαδίζω με χαρά στη χαρά!

Αύριο λοιπόν θέλω:

• Να λάβω την απάντηση που περιμένω επιτέλους για να ξέρω τι μου γίνεται.

• Να μην ξυπνήσω το πρωί έχοντας δει ένα όνειρο που θυμάμαι γιατί απλά ήταν ουσιαστικό και έντονο.
• Να μην ξεχάσω αυτά που έχω να κάνω.
• Να συναντήσω φίλους και γνωστούς.
• Να μην λυπηθώ ούτε λεπτό.
• Να με συνεπάρει το "χάος" του Συντάγματος και όχι το χάος του συντάγματος!
• Να μυρίσω "καθαρο" αέρα.
• Να μην αναρωτηθώ ούτε στιγμή για το τι θα κάνω αύριο, παρά να κοιμηθώ με ένα κολλήμένο χαμόγελο παραμάσχαλα.
• Να ζήσω την μέρα ολόκληρη, όχι μισή, όχι ανούσια, όχι βαρετή και όχι καταθλιπτική!
• Να πάρω μια ώθηση και να βγω από το ψυχολογικό μου τέλμα. Επιτέλους!

Αύριο λοιπόν, αύριο...

Βεβιασμένη σκέψη

Ήταν η στιγμή που αναρωτήθηκα που ακριβώς κρύβεται η ομορφιά εκείνη που γεμίζει τα πάντα... Ήτανε η στιγμή εκείνη που έχασα τον ειρμό μου και ποτέ δεν αποφάσισα. Δεν έχει σημασία εξάλλου. Δεν έχει σημασία, γιατί είναι παντού. Είναι εκεί που κρύβεται και κρύβεται παντού. Γιατί άραγε εμπνέει ο πόνος; Γιατί εμπνέει η ασχήμια και γιατί όχι η ομορφιά; 

Γιατί μάλλον όταν εμπνέει ο πόνος και η ασχήμια ψάχνει κανείς την ομορφιά και την χαρά κάπου μέσα εκεί κρυμμένη. Γιατί η ομορφιά της κοινής θέας δεν έχει κάτι να ψάξεις μέσα της, σου δίνεται απλόχερα. Και έτσι δεν έχει πλάκα... αν υπάρχει αυτό που λέμε "είναι στη φύση μας"- που δεν υπάρχει, και αν υπάρχει το νορμάλ που δεν υπάρχει τότε η αναζήτηση, η χαρά της ανακάλυψης, η συνεχής εξέλιξη είναι αυτό που κινεί τον κόσμο γύρω μας και αποτελεί το πιο "φυσικό" ή "νορμάλ" στοιχείο του. Και κατ' επέκταση δεν μπορεί να σου δίνεται απλόχερα ή μάλλον δεν σε ενθουσιάζει και τόσο και δεν έχει και πλάκα...

Και άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι... αυτό που ψάχνω είναι παντού και θα 'ναι εκεί για πάντα αρκεί να θέλω και να προσπαθώ να το κοιτώ και να το βλέπω...

Τι λες;

Ρώτησε με τι θέλω και θα σου πω!

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα ποτέ να σε βγάλω από πάνω μου. Εσένα που με παρακολουθείς μέσα από γλάστρες και μου πλασάρεις μυρωδιές ανασφάλειας. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα ποτέ να σε πιάσω επ' αυτοφόρω και να σε απειλήσω με την ίδια σου τη ζωή να μην το ξανακάνεις...Αλίμονό σου! Αλλά τι λέω... τυχαίνει να σε συμπαθώ! Τυχαίνει να νιώθω τη ασφάλεια σου! Ξέρω ότι με βλέπεις, ξέρω ότι με προσέχεις, ξέρω ότι είσαι εκεί να με κρατήσεις, να με τραβήξεις, να με απομακρύνεις από άλλους και να με σπρώξεις σε άλλους. Όπως και να το κάνουμε, όσο με εμποδίζεις τόσο με ωθείς! Όσο με περιορίζεις τόσο μου ανοίγεις τα μάτια ή τέλος πάντων δεν είσαι κάτι το αμιγώς καλό ή κακό και δεν θα σε ορίσω ως κάτι τέτοιο.

Ήτανε μια απλή αλλά τόσο ουσιαστική βραδιά. Αυτός ήτανε ήδη εκεί και ύστερα ήρθε και εκείνη. Δεν το περίμενα αλλά περάσαμε όμορφα όλοι μαζί! Οι λέξεις δεν χτυπούσαν στο πάτωμα και τα λόγια δεν σκόρπιζαν στο αέρα. Όλοι χαμογελάσαμε, όλοι γελάσαμε, όλοι διασκεδάσαμε και όλοι ακούσαμε, μάθαμε και σκεφτήκαμε! Όλοι οι 3! Ακόμα κι όταν γίναμε 2 για στιγμές ή δευτερόλεπτα, ή 4 για διαστήματα, ακόμα και τότε.Και κάποιος ούρλιαξε, και κάποιος φώναξε, και κάποιος δάκρυσε και όλοι γελάσαμε...

Είναι για να θυμάμαι το χαμόγελο που απόλαυσα πιο πολύ, την αμηχανία που ξέρω πως ένιωθα αλλά που η ομορφιά του χώρου επισκίασε, όλα όσο δεν έκρυψα και την πόρτα που άφησα ανοιχτή φεύγοντας. Ρώτησε με τι θέλω και θα σου πω!


Υ.Γ: Ακόμα κι αν το ξέρεις ήδη...ακόμα κι αν το είπες πρώτα...ακόμα κι αν!

Τι είναι αυτό...

Αχ, δεν ξέρω μπήκε ωραίο κομμάτι "Dance Dance Dance" λέει με έντονο drum & bass! Love it!
Απλά ξεκίνησα και απλά καλύτερα να μην σταματήσω τώρα, μιας και ξεκίνησα! Ξέρω καλά τι συμβαίνει, ξέρω πολύ καλά! Αλλά λίγο το αποφεύγω...ξέρεις. Δεν το αποδέχομαι, δεν το παραδέχομαι, δεν δεν το λέω! Είναι τελείως υποσυνείδητο κανονίκα, αλλά το συνειδητό μου μέρος είναι μέγαλο λαμόγιο!
Θα χτυπήθω...
Και τώρα πάει αυτό, είναι το αλλό...η μανία! Τρομερό! Απίστευτο! Χαμογέλα :)
Άλλαξε τραγούδι...I remember when I remember when I lost my mind... Δεν θέλω να τα θυμάμαι όλα! Πόλλα από αυτά δεν θέλω να τα θυμάμαι! Αλλά όλο και κάτι θα τα θυμίζει... Μπορώ να γυρίσω στο προχτές ή στην προηγούμενη παρασκευή συγκεκριμένα! Εκεί θέλω! Εκεί θέλω να 'μαι! Τουλάχιστον ξέρω το πού! Θα βρω και το πώς! Άβρα κατάβρα και Αλοχαμόρα στα γρήγορα!

Τι είναι λοιπόν αυτό;;;
Τίποτα! Αυτό ήτανε!
:) 
 
ooooo New York ooooo If I can make it here, I can make it anywhere!

...πως έρχομαι από το φεγγάρι...

Όταν το μυαλό σταμάτησε...

Όταν το μυαλό σταμάτησε, ο χρόνος δε σταμάτησε.
Έτρεχε.
Όταν το μυαλό σταμάτησε, η καρδιά της χτυπούσε.
Δυνατά.
Όταν το μυαλό σταμάτησε, η ζωή ήταν ωραία.
Πολύ ωραία!
Όταν το μυαλό σταμάτησε, χαμογέλασε.
Κρυφά, γιατί αυτή σκέφτηκε...

Όταν οι άλλοι κοιτούσαν, αυτός έβλεπε.
Όταν οι άλλοι μιλούσαν, αυτός δεν είχε τίποτα να πει.
Όταν όλοι ήταν κάποιοι, αυτός δεν ήταν κανένας.

Και κάπως έτσι αυτοπροσδιορίζομαι και υπάρχω.
Και κάπως έτσι βλέπω τους γύρω μου:

Γιατί κάπως έτσι είμαι ή δεν είμαι.
Γιατί κάπως έτσι είναι ή δεν είναι.