Στης θάλασσας το σώμα

Είναι βαθειά η σκέψη μου όταν είμαι μακρυά σου

Είναι ρηχό το βλέμμα μου, αταίριαστη η καρδιά σου...

Κι ευελπιστώ.

Θ'αναζητώ στον κόσμο μου μια απέραντη αγκαλιά σου.

Θέλω πολύ και το φιλί που κρύβει τ'όνειρα σου...

Τα νοσταλγώ.

Το όνομά σου θα το πω για μια φορά ακόμα.

Μετά θα ακούω τη σιωπή θα ψάχνω για το χρώμα...

Να βυθιστώ.

Στο μπλε το σκούρο, το ανοιχτό, της θάλασσας το σώμα.

Η διχασμένη!

Διχάζεσαι...Πόσες φορές διχάζεσαι...Διχογνωμείς...και παρ' όλα αυτά πιστεύεις πως είσαι ο πιο σίγουρος και αποφασιστικός άνθρωπος του κόσμου. Δεν σε κοιτώ στα μάτια...με φοβίζεις! Σου μιλάω, σου καταθέτω όλα μου τα επιχειρήματα και κουνας κι εσύ το κεφάλι...Συμφωνείς!! Εννοείται πως η απλή κοινή λογική σε βρίσκει σύμφωνη!! Αλλά τι να κάνεις όταν αισθάνεσαι?? Σωστα...! Να μην αισθανεσαι?? ΟΧΙ! Αυτό να μην το κάνεις ποτέ...Ξέρεις πολύ καλά οτί το συναίσθημα, οποιασδήποτε μορφής είναι ότι πιο ουσιαστικό υπάρχει στον κόσμο ετούτο μετά την ίδια την πλάση!! Ε τότε ίσως να μην σκεφτεσαι...

ΟΧΙ ΟΧΙ! Ούτε αυτό μπορείς να κάνεις! Η σκέψη είναι η μήχανη σου...η κινητήριος δύναμη σου! Αυτό που σε εξελίσσει και σε αφήνει να επιβιώνεις!! Ε, βρε πουλάκι μου συνδύασε τα σωστά... 

Βρες αυτή τη γαμημένη ισορροπία!!!Και πάρε μια ακόμα πιο γαμημένη απόφαση!!!Ευχαριστώ!!!!

The first attack of a heart...

Αγαπώ τους φίλους μου.Με αγαπάνε κι αυτοί! Κόμπος..Κενό..Θέλω να βάλω τα κλάματα! Και φυσικά υπάρχει λόγος..Τους αγαπώ! Άλλα όταν με πληγώνει κάποιος, κανείς δεν μπορεί να με κάνει καλά! Σαν να μην είναι κανένας αρκετός. Δεν το πιστεύω αυτό! Είναι και παραείναι, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει…Βιώνω περίεργα την απόρριψη φαίνεται! Απορρίφτηκα!!! Μα και βέβαια απορρίφτηκα! Και ας μην αρνηθεί κανείς τίποτα!Το βιώνω για μια ακόμη φορά…Το συναίσθημα, οι συνθήκες, δεν έχει αλλάξει τίποτα! Κάνει κρύο τώρα… Αισθάνομαι μονίμως μια αδικία. Άλλα απ’ την άλλη μάλλον εγώ το έκανα το λάθος… Πάει καιρός… Και τα λάθη πληρώνονται! Δεν το παραδέχεται… κανείς δεν το παραδέχεται!  Αχ, αυτή η ανοησία που μ’ αφήνει παράλογα συναισθηματική στη μέση του πουθενά και επανειλημμένα… Που μου δίνει την κατεύθυνση και ξεχνάει τα βήματα… Με κοιτάει να σκοντάφτω και να πέφτω στην κάθε ανωμαλία της διαδρομής μου και γνέφει συγκαταβατικά. Έτσι είπαμε?? Γιατί να μην συνεργαστούμε… Χρειάζομαι και εγώ βοήθεια… Έχει δακρύσει εδώ και ώρα… και νωρίτερα… και το πρωί… και χτες… Θα το ξεχάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα… Ελπίζει… πάντα ελπίζει! Πονάει το στομάχι μου… Δεν ξέρω τι έχει καταλάβει αλλά σίγουρα πονάει. Θα ήθελα πολύ να πάω… να περάσω τέλεια να μην σκέφτεται κανείς τίποτα! Και μετά θα αποχωρούσα με ψηλά το κεφάλι γιατί θα είχα ζήσει κάτι… Μάλλον δεν θα πάω… και δεν θα πάω ποτέ! Και έτσι θα αποχωρήσω… αναγκαστικά, αλλά θα κοιτάω χαμηλά, αν όχι κάτω!

Soundtrack:
The XX- Crystalized

Once I said I want to be a blogger...

Φαίνεται μ'άρεσε...Η ιδέα ,το concept, η τρίβη σε ένα blog! Μ' άρεσε η αποκάλυψη, η μοναδικότητα,η έκθεση! Θέλω να μιλάω με τις ώρες. Αλλά να μην απευθύνομαι σε κανέναν. Να μικρύνω τη μοναξία μου, χωρίς να εκδίδω τον ευατό μου! Να παρουσιάζω την αδυναμία έκφρασης συναισθήματος με λέξεις τόσο κατανοήτες! Δεν θα πιέζομαι από κανέναν! Ούτε από εμένα!

Θα υπάρχει μια ροή, μια πορεία που θα με καθοδηγεί όσο το δυνατον λιγότερο φασιστικά. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία θα ορίζεται κάθε φορά η υπαρξη ή όχι της ουτοπικής τοποθεσίας που αναζητώ σαν παιδί κι εγώ...

Βιώνεται ρηματικά καθώς:

Αντιλαμβάνομαι. Προσδιορίζω. Επιλέγω. Αισθάνομαι. Επαναπροσδριορίζω.Αποεπιλέγω.Αναπολώ.

Η σύγχηση είναι προφανής. Η αλληλεξάρτηση αναγκαία.Το συναίσθημα δυνατό. Η ανάγκη μεγάλη!

Then I decided to try!