Έχω αποσυντονιστεί πλήρως...

Υπάρχει μια χαλαρότητα...Προσπαθώ να παίξω...Τα καταφέρνω...Αλλά..!!!

Χρειάζομαι κούρδισμα...Όπως και δήποτε!!!

Φαλτσάρω ανελλειπώς και...Αβίαστα!!

Πιθανολογώ πως δεν ενοχλώ κανέναν...ή μάλλον δεν μ' ακούει κάποιος...

Έστω, δεν έχει παραπονεθεί κανείς για τις νότες που παίζω!

Κι όμως...εγώ συστηματικά και απροκάλυπτα τις παίζω, τις ακούω!

Ε τελικά κάποιος θα παραπονεθεί...Μεχρί τότε θ' απολαμβάνω την παραφωνία μου!

2+1=4

Quel catastrophe...

Ξεκίνησα με καλή διάθεση. Σιγά σιγά άρχισε να εξαφανιζεται. Ένιωσα ανασφαλής. Αγχώθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Που πάω και μπλέκω. Δεν μίλαγα. Λυπήθηκα την παρέα μου. Ξενέρωσε. Ζήτησα πολλές φορές συγγνώμη. Πλησίασαν. Το άγγιγμα. Ω θεε μου! Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Που να κρυφτώ? Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ανέπνεα με δυσκολία...μεγάλη δυσκολία. Το νερό στέγνωνε απ' το πρόσωπο μου. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ να ακούσω έστω ένα γαμημένο τραγούδι ολόκληρο. Με λυπηθηκα. Με λυπάμαι ακόμα.Με είδαν όλοι. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν είμαι εγώ για τέτοιες καταστάσεις. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Ή το χεις ή δεν το χεις. Κι εγώ δεν το 'χω...Φεύγω!

Υ.Γ: Ευχαριστώ τη Φίλη!

Ξύπνησα...

Ξύπνησα και δεν τα έχω βάψει μαύρα...Είναι γεγονός...Άμα έβλεπα κόσμο τώρα θα του χαμογελούσα πλατιά...εώς χαζά θα έλεγα!!Η μέρα φαίνεται πολύ καλή...Βλέπω την απόχρωση του κίτρινου πίσω απ΄την άσπρη παρακαλώ κουρτίνα στο σαλόνι...Αυτό σημαίνει πως ο ήλιος είναι συμπαθητικός σήμερα..Κοιτώντας το Μεγάλο Δέντρο της Δάφνης καταλαβαίνω πως δεν φυσάει ούτε κατα διάνοια...Χμμμ όλα δείχνουν πως πρέπει να βγω έξω νωρίτερα από ότι είχα υπολογίσει...Τέτοιες μέρες σου λείπουν όταν δεν τις βλέπεις συχνά...Κι εμείς τις βλέπουμε..Είμαστε τυχεροί γι αυτό, που μένουμε εδώ...Από άποψη καιρού τουλάχιστον, γιατί αν το αναλύσουμε από άλλη άποψη θα πάθουμε και κρίση, και πανικό, και παράκρουση και ότι θες... Προς το παρόν αυτό δεν θα αναλυθεί περαιτέρω...Ίσως μια άλλη μέρα που θα φυσάει και θα βρέχει...Ο καίρος πρέπει να συμβαδίζει απόλυτα με τον συναισθηματικό μου κόσμο...Είναι αυτός ο ίδιος ο καιρός  που κράταει αυτή τη χώρα μες την τρελή χαρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ότι και να συμβαίνει π.χ στο οικονομικό σύστημα. 

Σε κάθε περίπτωση σήμερα είναι όμορφα...Πολύ όμορφα...Και μέχρι το Σάββατο βλέπουμε!!!

Στης θάλασσας το σώμα

Είναι βαθειά η σκέψη μου όταν είμαι μακρυά σου

Είναι ρηχό το βλέμμα μου, αταίριαστη η καρδιά σου...

Κι ευελπιστώ.

Θ'αναζητώ στον κόσμο μου μια απέραντη αγκαλιά σου.

Θέλω πολύ και το φιλί που κρύβει τ'όνειρα σου...

Τα νοσταλγώ.

Το όνομά σου θα το πω για μια φορά ακόμα.

Μετά θα ακούω τη σιωπή θα ψάχνω για το χρώμα...

Να βυθιστώ.

Στο μπλε το σκούρο, το ανοιχτό, της θάλασσας το σώμα.

Η διχασμένη!

Διχάζεσαι...Πόσες φορές διχάζεσαι...Διχογνωμείς...και παρ' όλα αυτά πιστεύεις πως είσαι ο πιο σίγουρος και αποφασιστικός άνθρωπος του κόσμου. Δεν σε κοιτώ στα μάτια...με φοβίζεις! Σου μιλάω, σου καταθέτω όλα μου τα επιχειρήματα και κουνας κι εσύ το κεφάλι...Συμφωνείς!! Εννοείται πως η απλή κοινή λογική σε βρίσκει σύμφωνη!! Αλλά τι να κάνεις όταν αισθάνεσαι?? Σωστα...! Να μην αισθανεσαι?? ΟΧΙ! Αυτό να μην το κάνεις ποτέ...Ξέρεις πολύ καλά οτί το συναίσθημα, οποιασδήποτε μορφής είναι ότι πιο ουσιαστικό υπάρχει στον κόσμο ετούτο μετά την ίδια την πλάση!! Ε τότε ίσως να μην σκεφτεσαι...

ΟΧΙ ΟΧΙ! Ούτε αυτό μπορείς να κάνεις! Η σκέψη είναι η μήχανη σου...η κινητήριος δύναμη σου! Αυτό που σε εξελίσσει και σε αφήνει να επιβιώνεις!! Ε, βρε πουλάκι μου συνδύασε τα σωστά... 

Βρες αυτή τη γαμημένη ισορροπία!!!Και πάρε μια ακόμα πιο γαμημένη απόφαση!!!Ευχαριστώ!!!!

The first attack of a heart...

Αγαπώ τους φίλους μου.Με αγαπάνε κι αυτοί! Κόμπος..Κενό..Θέλω να βάλω τα κλάματα! Και φυσικά υπάρχει λόγος..Τους αγαπώ! Άλλα όταν με πληγώνει κάποιος, κανείς δεν μπορεί να με κάνει καλά! Σαν να μην είναι κανένας αρκετός. Δεν το πιστεύω αυτό! Είναι και παραείναι, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει…Βιώνω περίεργα την απόρριψη φαίνεται! Απορρίφτηκα!!! Μα και βέβαια απορρίφτηκα! Και ας μην αρνηθεί κανείς τίποτα!Το βιώνω για μια ακόμη φορά…Το συναίσθημα, οι συνθήκες, δεν έχει αλλάξει τίποτα! Κάνει κρύο τώρα… Αισθάνομαι μονίμως μια αδικία. Άλλα απ’ την άλλη μάλλον εγώ το έκανα το λάθος… Πάει καιρός… Και τα λάθη πληρώνονται! Δεν το παραδέχεται… κανείς δεν το παραδέχεται!  Αχ, αυτή η ανοησία που μ’ αφήνει παράλογα συναισθηματική στη μέση του πουθενά και επανειλημμένα… Που μου δίνει την κατεύθυνση και ξεχνάει τα βήματα… Με κοιτάει να σκοντάφτω και να πέφτω στην κάθε ανωμαλία της διαδρομής μου και γνέφει συγκαταβατικά. Έτσι είπαμε?? Γιατί να μην συνεργαστούμε… Χρειάζομαι και εγώ βοήθεια… Έχει δακρύσει εδώ και ώρα… και νωρίτερα… και το πρωί… και χτες… Θα το ξεχάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα… Ελπίζει… πάντα ελπίζει! Πονάει το στομάχι μου… Δεν ξέρω τι έχει καταλάβει αλλά σίγουρα πονάει. Θα ήθελα πολύ να πάω… να περάσω τέλεια να μην σκέφτεται κανείς τίποτα! Και μετά θα αποχωρούσα με ψηλά το κεφάλι γιατί θα είχα ζήσει κάτι… Μάλλον δεν θα πάω… και δεν θα πάω ποτέ! Και έτσι θα αποχωρήσω… αναγκαστικά, αλλά θα κοιτάω χαμηλά, αν όχι κάτω!

Soundtrack:
The XX- Crystalized

Once I said I want to be a blogger...

Φαίνεται μ'άρεσε...Η ιδέα ,το concept, η τρίβη σε ένα blog! Μ' άρεσε η αποκάλυψη, η μοναδικότητα,η έκθεση! Θέλω να μιλάω με τις ώρες. Αλλά να μην απευθύνομαι σε κανέναν. Να μικρύνω τη μοναξία μου, χωρίς να εκδίδω τον ευατό μου! Να παρουσιάζω την αδυναμία έκφρασης συναισθήματος με λέξεις τόσο κατανοήτες! Δεν θα πιέζομαι από κανέναν! Ούτε από εμένα!

Θα υπάρχει μια ροή, μια πορεία που θα με καθοδηγεί όσο το δυνατον λιγότερο φασιστικά. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία θα ορίζεται κάθε φορά η υπαρξη ή όχι της ουτοπικής τοποθεσίας που αναζητώ σαν παιδί κι εγώ...

Βιώνεται ρηματικά καθώς:

Αντιλαμβάνομαι. Προσδιορίζω. Επιλέγω. Αισθάνομαι. Επαναπροσδριορίζω.Αποεπιλέγω.Αναπολώ.

Η σύγχηση είναι προφανής. Η αλληλεξάρτηση αναγκαία.Το συναίσθημα δυνατό. Η ανάγκη μεγάλη!

Then I decided to try!